vrijdag 27 december 2013

Roma - Rotterdam - Amsterdam

Mijn vlucht naar Nederland op 23 december jl. is niet helemaal vlekkeloos gelopen, in die zin, met horten en stoten (letterlijk) is het vliegtuig van Transavia niet geland op Rotterdam, maar op Amsterdam Schiphol. De dag van vertrek verliep al hectisch. Op het vliegveld Roma Fiumicino was ik niet de enige... Nee, dat zeker niet. En omdat ik bij de incheck balie redelijk laat was, moest ik ook nog haasten om door de gate te komen. Gelukkig waren een aantal aardige Italianen die mij voor lieten. En uiteraard ook een aantal Nederlanders lieten mij door, maar dat ging niet van harte. "Ik heb nog maar een paar minuten", zei ik in het Italiaans, ik had haast. En ik had ook haast! Maar wat bleek nou, zaten die Hollanders bij mij potverdrie in het vliegtuig! Ouch! Geen goede beurt gemaakt Syl, dacht ik nog. Als blikken konden doden, dan was ik er nu niet meer geweest. Ze hadden het gelijk over de Italianen die altijd maar voorpiepen. Ik Italiaanse? Na al die jaren misschien dan toch wel! En ik deed natuurlijk net alsof ik op dat moment GEEN Nederlandse was. Ik sprak opeens alleen maar Italiaans.

De vlucht verliep prima, totdat we moesten landen op Rotterdam Airport. Ik wist al van de storm, en ik hield mijn mail al dagen van te voren extra in de gaten om te kijken of er vertragingen waren o.i.d. Maar nee dus. Alles was ok. Nou goed, de landing. Het lukte gewoon niet! Aiuto! Het vliegtuig ging van onder naar boven, en van links naar rechts. Mensen moesten overgeven, de zakjes vlogen om onze oren. De stewardessen bleven zitten en kwamen niet helpen. Overal zag je rode alarmknopjes branden. Maar niente, het kon gewoon niet. Zo erg waren de turbulenties. De vleugels zag je vanuit het raam op en neer gaan. Na twee landingspogingen, bloed zweet en tranen zijn we doorgevlogen naar Amsterdam! Het was al bijna middernacht. Ik dacht in het vliegtuig: "Het kan me niet meer schelen, ook al slaap ik op eigen kosten in een hotel in Amsterdam, landen is voor mij het allerbelangrijkste." Ik wilde niet meer vliegen. Ik vond dit helemaal niet leuk! Ik voelde me machteloos, opgesloten. Toen ging er ook nog even door mij heen: "ok, dus this is it!?" Want paniek in de toko was er. Ik bleef maar knijpen in mijn handen... "als dit maar goed komt." En mijn ouders dan? De afspraak bij de kapper, mijn biertje, de hond, mijn zus, nichtjes, vrienden, marathons?! Ik wil er nog wel wat lopen hoor! En mijn werk dan? Nee nee, dit gebeurt mij toch niet? Altijd bij de buren, maar niet bij mij... en het tegendeel bewijst maar weer.

Wat een stress. Als ik er nog aan denk, draait mijn maag. En weet je wat dan zo bizar is. Tijdens een vlucht doet iedereen z'n ding. De een leest, de ander slaapt, stelletjes zitten gezellig te doen. Nou ik niet. Wat ik dan wel doe tijdens een vlucht? Ok, ik lees ook en ik slaap af en toe. Maar als je dit meemaakt in een vliegtuig, dan ben je opeens een team. Dan is je ding doen niet meer belangrijk. En die Nederlandse bromknorren hoorde ik ook niet meer over voorpiepen... Ik heb ze zelfs mijn kotszakje gegeven! Zo ben ik dan weer wel. En ooh wat waren zij misselijk!

En nu, ja, nu lekker Hollands eten met familie en vrienden. Bitterballen, frikandellen, patat, rookworst, zuurkool, rode kool en ... last but not least oliebollen. Het is oliebollen en appelflappen tijd. Op naar de Heemraadsingel in Rotterdam!


zondag 15 december 2013

invernalissima

Het woord zegt het al "Invernalissima" ... winter, koud, en misschien zelfs sneeuw. Maar in Umbrië ligt momenteel geen sneeuw. Het kan erg koud zijn, en bij het meer is het vaak enorm mistig, maar vandaag was een perfecte dag om de halve marathon van Assisi te lopen, de Invernalissima!




Zoals de meesten weten heb ik me aangesloten bij de "gruppo sportivo" Filippide in Castiglione del Lago, Umbrië. Vanochtend zijn we vroeg vertrokken vanuit Tuoro sul Trasimeno, een klein dorpje aan het Trasimeense meer. Om 7.40 uur. Buongiorno tutti!

Nee, ik zou geen persoonlijk record lopen, dat wist ik al. Sinds de marathon van Venetië heb ik niet meer dan 13 km gelopen...kun je nagaan. Dus, ik verwachtte niet veel. Zonder mijn Garmin horloge ben ik gestart. En dat wil heel wat zeggen, want mijn Garmin is heel belangrijk voor mij bij het lopen..

Van Bastia Umbra liepen we naar Assisi en weer terug. Werkelijk prachtig! Wat een uitzicht. Geen idee hoe hard ik per km heb gelopen, en zelfs mijn finishtijd weet ik niet meer precies.. 1.46 of 1.47. Ja, 1 minuut. Maar toch.. nog even de uitslagen afwachten op de website. Dat dan weer wel natuurlijk.

Fausto, Roberto, Giovanni, Paolo, allemaal van Filippide zij hebben ook goed, en sommigen zelfs heel goed gelopen! De volgende halve marathon voor mij is wellicht die van Perugia-Assisi op 12 januari 2014. In ferbruari loop ik de San Valentino halve marathon in Terni. Daar wil ik een PR lopen. Onder de 1.40 uur.

En nu, nu is de tijd van Kerst aangebroken... nog een weekje en dan kom ik naar Nederland. Laat de spruitjes, rode kool, zuurkool en Grolsch bier maar lekker komen!




zondag 8 december 2013

Kerstmarkt in Assisi Umbria "Assicity"

In elk dorpje of stadje in Italië zijn weer de presepi (kerststallen). Om alvast een beetje in de sfeer te komen ben ik vanmiddag naar de sfeervolle Kerstmarkt in Assisi gegaan. Er stonden decoratieve stands met kerstproducten en kraampjes met lekkernijen. Je kon de kerstcadeautjes uitzoeken..

De cafeetjes en restaurants in het historisch centrum van Assisi waren sfeervol ingericht.

Kerstmarkt in Assisi

La magia del Natale di Assisi
Kerststal in Assisi
Ook bierbrouwerij Bsb Birrificio San Biagio was een van de deelnemers. Zij presenteerden hun "kerst" bieren en winterbieren. Giovanni van de brouwerij San Biagio brouwt de lekkerste ambachtelijke bier van Umbrië. Hij heeft een lange baard, geen lange haren! Hij heeft iets weg van een monnik. Maar dat is hij verre van. Een brouwer die zich inzet met hart en ziel. Mooi!

Bsb Birrificio San Biagio bij de kerstmarkt
ambachtelijk gebrouwen bier

Giovanni de bierbrouwer tijdens een proeverij

zondag 1 december 2013

prima donna

Vandaag heb ik deelgenomen aan een hardloopwedstrijd van 11 km in Sinalunga. Een klein dorpje in de provincie Siena, Toscane. Daar moet ik trouwens nog steeds aan wennen. Dat je vanuit Umbrië zo in Toscane zit. Je ziet verkeersaanduidingen naar Perugia, Montepulciano, Siena, Roma..dat is wat anders dan Vlaardingen of Schiedam. Niet dat dat minder is, maar toch vind ik dat best een luxe.

Sinds kort train ik met de groep Filippide. Een kleine atletiekvereniging in Castiglione del Lago, Umbrië. Vanochtend ben ik vroeg opgestaan want ik werd opgehaald door Angelo om 8.00 uur 's ochtends bij DE camping van Castiglione del Lago. Omdat ik in oktober de marathon van Venetië heb gelopen heb ik in de maand november heel weinig getraind. Maar sinds de laatste 1,5 week heb ik het weer een beetje opgepakt. Ik voel me nog niet helemaal fit, maar toch. 11 km is te doen. Ik had doorgegeven aan Giovanni, teamlid van Filippide, dat ik de 11 km wilde lopen. Hij ging ons alvast inschrijven.

Het parcours van de wedstrijd was prachtig. We liepen alleen maar op het platteland, dus niet op geasfalteerde wegen, wat nogal zwaar is. We liepen door de blubber. Ik liep gemiddeld 5/km en dat was niet slecht. Na een aantal km kreeg ik zelfs te horen: "sei la prima donna". Je bent de eerste vrouw! Ik dacht oh oh, niet te veel nadenken, gewoon door blijven lopen, en genieten. En bij de finish...Yes! Ik heb lekker gelopen. En misschien toch een beetje gewonnen....

Na afloop van de wedstrijd konden we thee, maar ook wijn! pakken met brood en "coppa" varkensvlees, panettone en pandoro. De wedstrijd was "non competitiva", dus er waren geen prijzen. Ik zag me eerst weer naar huis gaan met kaas, worsten, en olijfolie. Dit keer dus niet. En daar gaat het natuurlijk niet om. Maar dat is typisch Italiaans bij "kleine" hardloopwedstrijden. In plaats van een zaklampje of een vaantje bij de finish krijg je eten mee naar huis! En niet zo'n beetje ook.

Gisteren heb ik mijn contract getekend voor een appartement in het historisch centrum van Castiglione del Lago. Een plaatsje aan het Trasimeense meer. Een bilocale (tweepersoonsappartement) met keuken, slaapkamer, badkamer en een enorm terras. Daar zie ik me al helemaal zitten van de zomer met een goed glas wijn. Life is good in Umbria!

mijn favoriete barretje in Passignano


zondag 24 november 2013

Running...a good start of a Sunday morning in Umbria

Allereerst baal ik dat ik mijn activiteiten van mijn Garmintoestel momenteel niet kan overzetten op mijn Garmin Connect. Dat is sinds vandaag, get wat kan ik daarvan chagrijnig zijn. Maar dat houdt niet weg dat ik vanmorgen niet lekker heb gelopen. Afgelopen maandag heb ik 8,70 km gelopen in Tuoro, en nu ruim 10 km in Castiglione del Lago. Ik heb samengelopen met Giovanni. Iemand die ik nog niet kende. Normaal loop ik altijd alleen, maar dit keer dus niet. Een atleet die mooie tijden op zijn naam heeft staan voor marathons. Ik geloof dat zijn PR rond de 3.05 is...pff. Nou daar kan ik van dromen.

Castiglione del Lago is een Middeleeuws dorp aan het Trasimeense meer in Umbrië. Vorige week was ik daar voor de eerste keer. Er was markt. De terrasjes waren open. Er heerste een gezellige sfeer. Toen dacht ik: "ja, ik zou hier kunnen wonen". Gisteren heb ik een appartement in het historisch centrum van Castiglione del Lago bezocht. Klein, bestemd voor maximaal twee personen. Maar ik ben alleen, dus wat is het probleem? Er is een grote slaapkamer, badkamer, woonkeuken, maar het terras! Die is te bereiken via een smal trappetje naar boven. Wat een uitzicht over het Trasimeense meer. Zonnetje erbij... Ik zag me hier al stiekem zitten met een goed glas Sagrantino!

Ik ben al bijna een maand in Umbrië. Het lijkt veel langer.
Wat de zondag mij vandaag weer gaat brengen, geen idee. Maar ik verveel mij nooit. Er is zoveel te zien en te doen in Umbrië. Al rij ik langs het meer, en ik zie de glooiende landschappen in allerlei kleuren. Rood, geel, groen. Het is herfst. Zucht, Umbrië mooi.

de trap naar Castiglione del Lago


zondag 17 november 2013

Lago di Trasimeno

De omgeving van het meer kende ik niet goed, maar daar komt zo langzamerhand verandering in. Gisteravond ben ik samen met mijn collega en gezin naar een "sagra" geweest in Tuoro sul Trasimeno. Sagra betekent volksfeest. De dorpsbewoners komen op de avond van de sagra in de "taverna", bistro, eten en drinken wat de families, de Italiaanse mama's en de koks van de buurtrestaurants die dag hebben klaargemaakt. De gerechten zijn overweldigend heerlijk en vers. Wij gingen naar de Taverna del Cinghiale. We konden kiezen tussen de pappardelle al ragù di cinghiale, of de cinghiale in umido. Cinghiale betekent overigens everzwijn. De jacht op de wilde everzwijnen is nog steeds gaande. Dus, je raadt het al, gisteren hebben wij verser dan vers gegeten! Samen met andere mensen aan lange tafels, plastic borden, bestek en bekertjes..wat maakt het uit. We hebben heerlijk gegeten! En het gezelschap kon niet beter.

De "dolci fatti in casa" huisgemaakte taarten met een glaasje vin santo lieten we uiteraard niet voorbij schieten. Met ons buikje rond hebben we nog gezellig gekletst op het plein waar muziek was en gedanst werd.

Wat een feest in Umbrië en wat een prachtige omgeving. Overal heb je nu van die markten en volksfeesten. Vandaag viel ik ook met mijn neus in de boter. Elke derde zondag van de maand is er markt met locale producten in Castiglione del Lago.

markt Castiglione del Lago


zondag 10 november 2013

Witte truffel markt in Città di Castello, Umbria

Na mijn eerste werkweek bij Villa in Umbria ben ik gisteren naar de "witte truffel" markt in Città di Castello geweest: Il Tartufo Bianco, mercato nazionale. Een traditionele jaarmarkt met seizoensspecialiteiten uit Umbrië. Er stonden kraampjes met allerlei eerlijke, lekkere en pure regioproducten. De truffel is heel zeldzaam en daarom ook duur. Desalniettemin stond deze delicatesse bij de kraampjes in het middelpunt van de belangstelling van alle fijnproevers.

Via de website "Umbria eventi" ben ik terechtgekomen bij dit evenement. In de herfstperiode in Umbrie heb je enorm veel keuze aan markten, sagra's en dorpsfeesten. Ik besloot naar Città di Castallo te gaan. Een klein middeleeuws dorp gebouwd op een heuvel. 

Midden op het plein stonden de marktkraampjes met hun culinaire lekkernijen. In de Palazzo Bufalini, een gebouw tegenover de marktkraampjes kon je wijn en olijfolie proeven. Bij de entree moest je een wijnglas kopen voor 6,00 euro en dan kon je alles proeven wat je maar wilde. Ok!
Cantina's uit Montefalco, Todi, Orvieto en Arezzo (Toscane) presenteerden hun culinaire en smaakvolle wijnen. Vooral de Sagrantino's uit Montefalco waren goed vertegenwoordigd.

Na mijn wijnrondje in het paleis....... "hik" was ik tot de conclusie gekomen dat ik de wijn van "Fattoria di Monticello uit San Venzano (TR) het allerbeste vond. "Vini per passione". Wijn voor passie. De witte wijn "Ginestrello", een Grechetto (typische druif uit Umbrië) en de rode wijn "Salomone", een Cabernet Sauvignon. Ik ben geen sommelier, maar een liefhebber. Dat maakt het verschil. Ondanks dat, ga ik meer begrijpen van wijnen in Italië, en met name van wijnen in Umbrië. Logisch natuurlijk. Ik woon en werk in het groene hart van Italië!

Wanneer ik deze Grechetto en Cabernet ga drinken, geen idee. Maar op z'n minst met een gezellig etentje bij vrienden of familie!


Umbria vino rosso

markt
witte truffel en zwarte truffel

dinsdag 5 november 2013

12e eeuws klooster in Umbrië

De bladeren van de bomen hebben rood, geel, goud en oranje kleuren. Het heuvellandschap is groen. De tijd van de kastanjes is aangebroken, de wijnen "Novello" worden jong gedronken. Het is herfst in Umbrië.

Vandaag ben ik samen met mijn collega van Villa in Umbria huizen en appartementen gaan bezoeken. We zijn naar het zuiden afgereisd met de auto en we hebben vier locaties bezocht. Allemaal heel verschillend. Van villa's tot appartementen in een klooster.

"Il Convento" is een klooster in Lugnano, Umbrië. Dat is een Franciscaner klooster uit de 12e eeuw. Dit erfgoed is gebonden aan het wonder van de heilige Franciscus die een kind, ontvoerd door een wolf, bevrijdt. Van dit wonder is een fresco te zien in de kerk. De eigenaar van de drie appartementen in het klooster die Villa in Umbria verhuurt vertelde ons het verhaal. Erg interessant.
We kregen een rondleiding. Om het gebouw ligt een mooie tuin met zwembad en tennisbaan. Maar het meest indrukwekkende vond ik de kruisgang versierd met fresco's en de antieke put op de binnenplaats. Alsof je teruggaat naar de tijd...

Il Convento
Rond lunchtijd hebben we gegeten in het restaurant Il Roscio in Attigliano. Een leuke locatie. Van buitenaf zou je er niet zo naar binnen gaan, want het ligt langs de weg. Maar ik moet zeggen, de pasta was erg lekker! Als laatste hebben we een villa bezocht dichtbij Orvieto. De stad met zijn prachtige kathedraal.

dinsdag 29 oktober 2013

nog 14 bruggen

Bij de start zat in mijn hoofd binnen de 3:30 uur lopen. Ik kreeg als advies de halve marathon onder de vijf minuten per km te lopen. Dat ging goed. Zonder problemen, want ik voelde helemaal geen pijn. Ik liep ontspannen en ik genoot van de omgeving en van de supporters. Ik had eerst muziek op, maar daar was ik al snel mee gestopt. Er stonden zoveel supporters en bandjes langs de weg. Dat was gewoon te leuk om mee te maken. Ik liep op schema...

Vanaf 30 km ging het absoluut bergafwaarts. Die tussenstops werden alleen maar langer en langer. Eten en drinken moest ik. Dat was belangrijk. Ik zat er doorheen. Jeetje wat was ik het zat. En toen ging door mijn hoofd: "Ik doe dit voor mijzelf en ik heb pijn. Is dit leuk?" Een PR zat er niet in.

Na de Ponte della Libertà renden we Venetië in. Daar kwam overigens ook geen einde aan. Dat is de bekende brug voordat je de Dogenstad in komt. De lange brug van Venetië naar het vaste land. In het begin van deze brug zagen we de stad in de verte, maar we moesten nog 7 km...Velen gingen wandelen. Dat ging ook nog door me heen. Wandelen. Heerlijk. Ik was zo moe! Maar gelukkig heb ik dat niet gedaan. Ik wilde ervan af..

Eindelijk, ik rende Venetië binnen. Bij de eerste brug stond: "Voor de finish nog 14 bruggen te gaan!" We moesten nog 4 km lopen met 14 bruggen erbij...Waaaaaaah! Mijn kuiten!

De "marathon" brug bij de Punto della Dogana naar het San Marco plein was gaaf. Het stuk op het San Marco plein was onvergetelijk. Adrenaline..alsof je op de Coolsingel liep, maar dan op het mooiste plein van de wereld. Althans voor mij! Nog 1 km...

We werden aangemoedigd door vele supporters, onze namen stonden op onze startnummers. En ik hoorde ook mijn naam regelmatig, ik keek dan om, maar geen idee wie mij riep! Dat maakte op dat moment niet uit. Ik voelde me gesteund. Dat deed me goed, want zwaar had ik het.

Aangekomen bij de finish was ik op, werkelijk. Ik was zelfs een beetje duizelig. Maar voldaan! Wat een kick! Geen PR maar wel een goede tijd 3:41,24.

Een volgende marathon? Mah, insomma. Geen idee. Ik denk dat ik mijn Nike's even in de wilgen hang. Voor wat betreft marathons. Ik kan er nog zoveel lopen. Nu is het ook eens tijd voor wat rust en kleinere wedstrijden lopen. Zoals halve marathons of 10 km.

De laatste vier marathons heb ik altijd alleen getraind. Misschien is het ook eens beter dat als ik er weer een ga doen, dat ik dan meer gericht ga lopen, wellicht met een groep of onder begeleiding van een trainer. Iemand die mij volgt en adviseert. De volgende wil ik onder de 3:30 lopen. En niet meer met een voorbereiding uit de losse pols. De resultaten liegen er niet om, maar met andere mensen hardlopen is misschien ook weer eens leuk..toch?


een van de 14 bruggen..

Expo

ponte della Venice marathon
@Vaporetto

donderdag 24 oktober 2013

krentenbollen en bananen

De laatste avond in Nederland, morgen vertrek ik weer naar Italië. De koffer is gepakt, allang van te voren. Waarom? Normaal ben ik helemaal niet zo, integendeel. Ik ben een beetje "veritaliaanst". Veel doe ik op het allerlaatste moment. Maar nu dus even niet.

Zondag is DE marathon van Venetië. Zenuwachtig. Ja, dit keer wel. En ik weet waarom: 1) ik wil weer een PR lopen; 2) de muur. De muur op de Ponte della Libertà. Het 35 km punt. De man met de hamer wacht daar op mij. Precies voordat ik de stad in loop. En dan komen weer de O ZO bekende vragen in me op: "Waarom doe ik dit, en hoe kan het zo zijn dat ik dit leuk vind? Ik probeer dan aan leuke dingen te denken. Ik draai een soort knop om. Want als ik zeg: "ik kan niet meer, ik ben kapot", dan krijg ik het alleen maar moeilijker. En dat moet ik zien te vermijden. Toen ik vorig jaar de marathon van Limone liep, voorbij het 30 km punt had ik het zwaar. De weg naar Malcesine was saai. Het begon te regenen, en we liepen met weinig man. Ik was mijn muziek zat. Ik dacht aan Manuela. Een goede vriendin van mij uit Arco. "Na de marathon zal ze weer lekker voor mij koken!" En dat was ook echt zo. Daar keek ik naar uit. Bij Amsterdam was dat anders. Toen waren mijn ouders er. Bij het 30 km punt en bij de finish stond mijn moeder er. Dat was mooi. En ook al had ik het toen zwaar, ik dacht, er wacht iemand op mij bij de finish dus GO!

Nu zal ik ook iemand hebben bij de finish, althans dat hoop ik. Antonio. Hij is mijn beste vriend uit Venetië. Ik ken hem sinds 2003, 10 jaar. Hij heeft een bar in de wijk Santa Croce. Ook al spreken we elkaar niet veel, en zien we elkaar misschien twee keer in het jaar, we zijn er voor elkaar. Geweldig. Als het hem lukt dan staat hij bij de finish met een spritz en tramezzini....super lekker! Kijk, als ik dit vooruitzicht heb en ik zit er helemaal doorheen, dan ga ik hieraan denken. Geeft mij energie.

Morgen vlieg ik vanuit Amsterdam naar Treviso. Als het goed is zal ik rond 16.00 uur in Venetië zijn. Dan richting het San Marco plein lopen waar Adriano op mij wacht.
De krentenbollen en bananen gaan mee. Evenals de cup a soup, gezouten drop, pasta...?! ja pasta! Ik wil in mijn appartement "pasta in bianco" eten. Het gaat nu om de koolhydraten en niet om het lekkere. Zondagavond ga ik lekker eten, als het lukt bij Bancogiro. Mijn favoriete restaurant. Maar de laatste twee dagen, rust, eten en misschien 1 of 2 biertjes.

Mijn i-pod is gereed. Mijn garmin horloge is opgeladen. De koffer is ingepakt. Laat maar komen! Ik ga gewoon die 42,195 km lopen. Wat is daar nou moeilijk aan? Claudia, een atleet uit Cecina, heeft mij vorig jaar gezegd toen we samen in de "pineta" liepen..."een marathon moet je gewoon binnen de 3 uur lopen." Tja, wat ik daarop geantwoord heb?

Niks is onmogelijk. Een marathon nu binnen de 3 uur is voor mij onhaalbaar. Ik denk dat ik hem gewoon ga uitlopen. Ik ga genieten. Niks PR. Maar toch...


maandag 21 oktober 2013

Umbria degustazione

Voordat ik weer terug ga naar Italië vind ik dat ik eerst nog even terug moet komen op de Umbrië proeverij die wij onlangs hebben georganiseerd in de Trinitatiskapel in Dordrecht.

De eerste keer dat ik in Umbrië ben geweest kan ik me nog herinneren als de dag van gisteren... In Montefalco. Het jaartal weet ik niet meer precies, maar wat ik me nog altijd kan herinneren is dat ik erg onder de indruk was van de ongerepte natuur en de Middeleeuwse steden in Umbrië. Ik sprak toen geen woord Italiaans, het was allemaal nieuw. Het Italiaanse eten vond ik ook zo lekker daar! Het eerste diner met de familie was in een restaurant in het plaatsje Montefalco. Daar heb ik voor het eerst gnocchi al sagrantino gegeten. Gnocchi zijn aardappelballetjes en sagrantino is een lokale wijn uit Montefalco.

Al snel had ik door dat ik hier terug wilde. Wanneer en voor hoe lang wist ik niet. Maar nu, ongeveer 15 jaar later, ga ik werken bij Villa in Umbria, een verhuurorganisatie in Umbrië. We verhuren vakantiewoningen in Umbrië. Ik ga me vestigen in de buurt van Perugia. Wie had dat ooit gedacht? De stad van de chocolade, de leuke winkels, de terrasjes, de universiteit en het evenement Umbria Jazz. Het was een droom en mijn droom is werkelijkheid geworden...

Waar ligt Umbrië? Umbrië wordt het groene hart van Italië genoemd. De regio is in het midden van Italië. Aan de Oostkant zijn de Apennijnen die overgaan in heuvellandschap dat grotendeels grenst aan Toscane. Het Umbrische landschap herbergt mooie meren zoals het Trasimeense meer, belangrijk voor visvangst en watersporters, en het meer van Piediluco waar veel (internationale) roeiwedstrijden worden gehouden. In het zuiden ligt de grootste waterval van Italië: Cascata delle Marmore.
Een minder toeristisch bezienswaardigheid is Castelluccio. Een dorp op een 1500 m hoogte liggende oppervlakte "Piano Grande". Deze hoogvlakte strekt zich uit tot aan de Monti Sibillini met zijn bergen tot 2500 m hoogte.

Castelluccio

Umbrië is voor mij natuur en rust. Hier komen nog niet zoveel toeristen als in Toscane. Als je van de geijkte routes afgaat, en je wilt lekker fietsen, wandelen of hardlopen, heb je het hele rijk voor jezelf. Dat is toch heerlijk! En na het sporten bijvoorbeeld rust je lekker uit in een van de vele restaurantjes waar het eten altijd verrukkelijk is. De steden in Umbrië hebben nog hun Middeleeuwse karakter. Ze liggen niet ver van elkaar af. De belangrijkste steden in Umbrië zijn Perugia, Assisi, Gubbio, Spello, Spoleto, Norcia en Orvieto. Er zijn ook nog andere historische dorpjes met hun kunstschatten die Umbrië zo bijzonder maken.

Perugia, de stad waar ik ga wonen, heeft naam met zijn industrie van zoet en voedingswaren en Terni is bekend om zijn ijzer en staalindustrie. De bevolking van Umbrië houdt graag oude tradities in ere. Elk jaar laat elke stad of dorp hun oude tradities weer herleven. Als toeschouwer is het dan net alsof je terug gaat naar de middeleeuwen. Zo bijzonder om mee te maken!

Perugia


Een sagra is een dorpsfeest dat meestal in het teken staat van een traditionele specialiteit (truffel, honing, kastanje, everzwijn etc.). De sagra's zijn vaak in de zomer. Het eten is vaak heel simpel maar erg lekker! De "nonna" of de "mamma" staat dan in de keuken de heerlijkste gerechten voor te bereiden. Zij koken dan op authentieke wijze.

Tijdens de Umbrië proeverij hebben wij een aantal lokale wijnen uit de omgeving van Terni laten proeven. Cantina Ponteggia is een wijnkelder waar verschillende soorten wijnen en extra vergine olijfolie worden gemaakt. Het is een familiebedrijf. Marco komt uit Narni en is in vaste dienst bij deze wijnkelder. Hij heeft een enorme passie en drive voor het maken van wijn. Hij heeft al menig keren een proeverij georganiseerd op locatie tijdens het Umbriabeecoming festival. Een festival voor promotie van de streek.
De wijnen van Ponteggia zijn lekker, en de wijnen die wij hebben laten vervoeren naar Nederland zijn:

Eva
Een rosé gemaakt van de druiven: 20% Montepulciano, 20% Merlot en 60% San Giovese. Ik zelf vind deze wijn heerlijk! Als ik in Umbrië ben kies ik vaak voor rosé. Heerlijk bij kaas, vis of soep. Eigenlijk bij alle gerechten is deze wijn lekker.

Anita
Een witte wijn gemaakt van de druif Malvasia 100%. Een droge wijn lekker bij wit vlees, vis en kaas. Ik ben niet altijd een witte wijn liefhebber, maar hij is lekker hoor!

Beatrice
Rode wijn. 100% Sangiovese. Lekker wijntje voor bij de bbq en oudere kaas. Een aanrader.

Lorenzo
Rode wijn. 100% Cabernet. Heel erg goed. Deze wijn was de beste. Een beetje zwaar, maar absoluut een topper. Prima bij vleesgerechten, oude kazen of stevige soepen.


Umbrië proeverij



Umbrië proeverij


 
Umbrië proeverij


Umbrië proeverij

Umbrië proeverij

Daarbij hadden we ook bier. Ambachtelijk bier "birralpan" La Birra Umbra! Ik ben een bierdrinker, zeker weten. Als het warm is of ik heb gewoon dorst dan drink ik graag een pilsje. Dit bier is nieuw en heeft absoluut een ambachtelijk karakter. De Thesan (donker bier) en de Mania (wit bier). De gebroeders Peppicelli en Sciarrini komen uit Terni en zijn de oprichters van dit bedrijf. Ze zijn trots op hun eigengemaakte bier en hopen nationaal en internationaal te doorbreken.

Allebei de bieren heb ik geproefd. Ze zijn suuuuuuper!



Ik mag natuurlijk niet vergeten de bedrijven die ons de schapenkazen hebben geleverd, de gedroogde hammen (de prosciutto crudo en de sella) en de extra vergine olijfolie. Grazie1000!

Om de proeverij nog completer te maken stond Marco "stringozzi met sugo umbro", huisgemaakte pasta, voor iedereen klaar te maken. Een traditioneel gerecht. Mede dankzij de inzet van hem en de verschillende bedrijven in Umbrië is deze proeverij een groot succes geweest!

Nu ga ik werken bij Villa in Umbria. Ik hoop velen weer te zien in het groene hart van Italië! Dank voor jullie komst. Leuk iedereen weer gezien te hebben. Cheers!

Cheers!

donderdag 17 oktober 2013

you go!


We zijn weer in Nederland. Voordat ik hier kwam was ik al redelijk gewend aan de regen en wind. In Venetië was het koud en hebben we niet veel zon gezien. Helaas. Ik had niet kunnen trainen in Venetië, maar dat was niet heel erg. Een beetje rust kon geen kwaad. Maar ik ging ook weer tot het andere uiterste! In Venetië raakt ik gewend aan de aperitief rond 11.00 uur. Aan de witte wijn of prosecco zat ik dan al. Voor de lunch aan de borrel! Wel lekker, maar daar moet ik niet aan willen wennen..en zeker niet als ik een marathon in diezelfde maand ga lopen. Overigens, die is al snel. 27 oktober, Venice Marathon....damned. Gisteren heb ik mijn benen laten masseren door Ben, een sportmasseur en looptrainer. Hij geeft training aan een groep van David Lloyd in Capelle aan den IJssel. Het was heel hard nodig. "Na al die trainingen" zei hij, "die gespierde benen van jou zitten vol. En volgens mij als je nu loopt geniet je niet, want je bent moe in je benen". En dat klopt, ze voel(d)en zwaar. Dat gevoel heb ik nog steeds. Nu ik hier zo zit aan mijn bureau. Weet je, als dit maar goed afloopt... Misschien ga ik toch nog even terug naar Ben. I am a little bit worried.

Maar a.s zondag eerst keihard 10 km lopen. Kijken hoe dat gaat, als ik toch problemen heb dan..
Het schijnt goed te zijn die 10 km super snel. Daarna binnen het uur moet ik veel eten. Met name eiwitten, die worden dan gelijk in je lichaam opgenomen. Ok dan! Dus a.s. zondag na de 10 km: yoghurt met cruesli en fruit. 


zondag 6 oktober 2013

but if you close your eyes...

does it almost feel like nothing changed at all?

Dit nummer, ja dit is mijn Summer hit 2013. Mijn hardloop song waarop ik vele en vele km heb gelopen in de Toscaanse heuvels. Geeft me energie.
Sinds gisteren ben ik weer in het land, in Nederland. En het is ongelooflijk maar waar. Het weer hier is beter momenteel dan in Noord Italië. In Venetië hebben we helaas regen gehad. Maar ondanks dat, het was weer geweldig. Ons terras aan de Canal Grande was het einde. En ik ga weer terug, alleen dat idee al. Voor de marathon. Mijn marathon. Wellicht wel mijn belangrijkste. Rennen in de stad waar het 10 jaar geleden allemaal begonnen is. En Antonio wacht op mij bij de finish. Wat vind ik dat gaaf.

Toen ik onderweg was van Rovereto naar Venezia S. Lucia in de trein moest ik gewoonweg slikken toen we over de Ponte della Libertà reden. De brug van het vaste land naar de stad Venetië. Dat is het 35 km punt. Dat is hel. En ik zie er tegenop. Ooh wat zie ik tegen die marathon op. Ik weet dat ik geen PR ga lopen, dat klinkt wellicht pessimistisch, maar lopen onder de 3.37 is heel veel gevraagd. Alles moet kloppen op die dag. Is het weer goed? Ben ik uitgerust? Voel ik me sterk? Dat laatste ben ik wel, denk ik, want ik heb heel veel gelopen en mentaal voel ik me prima. Behalve dat ik zo nu en dan een beetje moe ben van alles. Maar ok. Op de dag zelf weet je het nooit. Dat is marathon lopen. Je begint en je hebt geen idee eigenlijk hoe je eindigt.

Woensdag a.s. ga ik naar het Ikazia ziekenhuis voor een sportkeuring. Daarna laat ik mijn benen masseren door een sportmasseur. Ik heb al thuis gezegd, ik ga deze weken stapelen. Veel koolhydraten eten. En mijn moeder kennende die gaat voor mij extra goed koken de komende tijd. Vooral Hollandse gekookte aardappelen! Lekkerrrrr. Met een beetje jus erbij, een klein stukje vlees en Hollandse groenten. Zoals andijvie of rode kool. En wat dacht je van haring, kaas, patat, kroketten (errug vet), pindasaus, appeltaart, rookworst..mjam. Dat zijn zeker geen koolhydraten, en misschien zijn ze ook niet noodzakelijk voor een hardloopwedstrijd als een marathon, maar ik ga het er ook wel van nemen hoor. Ik ben toch in Holland nietwaar?!

Weet je, de focus is er.. met mijn gedachten ben ik er mee bezig. Dat is perfect! Vanochtend 10 km gelopen en het ging lekker. Ik kwam een vrouw tegen op skates langs de Waterweg met een Rotterdam Marathon shirt aan. Ik groette haar met "ciao" en ik realiseerde me later...nou ja goed. Maar ik kreeg complimenten over mijn looppas. Dat geeft mij vertrouwen. Ik voelde me ook goed. Dus, kom maar op met die 42,195 km. I don't care, I don't give a shit I JUST DO IT!


woensdag 2 oktober 2013

Venice

Geen idee hoeveel keer ik in deze stad geweest ben, maar veel, heel veel.. En het verbaast me altijd weer dat er zo enorm veel toeristen zijn. Als je bij de toplocaties komt sta je vaak gewoon stil omdat je er niet kunt langslopen. De ene groep toeristen volgt de andere.
Piazza San Marco blijft altijd iets magisch hebben. Maar bij de Rialto ben ik gewoonweg het meest. Ondanks dat het er zo druk is. Maar ik vind het heerlijk om mijn vrienden te zien. Die werken daar in de buurt. Dus her en der een spritz drinken met een traditioneel "Cicchetto" of tramezzino (sandwich) is voor mij het ultimatum. Genieten, kletsen, lekker eten en drinken.

Gisteravond heb ik ontzettend goed gegeten bij Bancogiro. Een typisch "trendy" Venetiaans visrestaurant. Ik was daar al eerder geweest, maar dan voor een aperitief. De mensen die daar werken zijn aardig en sympathiek. De eigenaar van het restaurant loopt marathons. Hij heeft de marathon van Venetië in 2 uur en nog wat gelopen. Dus als snel was de klik..

Ik was gisteravond in goed gezelschap. Antonio heeft een bar. We kennen elkaar al 10 jaar. En we zijn nog altijd hetzelfde gebleven. Dankzij hem ken ik Venetië als geen ander. Natuurlijk ook dankzij mijzelf ben ik geen vreemde in deze stad. Maar hij heeft mij vaak meegebracht naar de beste restaurants, bars en plekken. Het echte Venetië. Hij werkt hard. Elke dag weer in de bar. Cappuccino's maken, sandwiches, spritz en noem maar op. Dag in en dag uit. Dat valt niet altijd mee... Wij zien alleen het mooie van deze stad maar ook hier geldt, er wonen en werken is heel anders. Ik kan me herinneren dat ik een keer ben mee geweest naar Mestre om boodschappen te doen voor de bar. Alles stapel je op een karretje en hup trapje op, trapje af. De steegjes "calle" zijn smal, en als er ook veel mensen zijn in Venetië..is dat soms niet makkelijk.

En zo hebben we weer bijgekletst zoals altijd. Over alles en nog wat. Het eten was werkelijk heerlijk. Zwarte polenta met vis, garnalen, de pasta met vis, tonijn ... en het toetje dan. Dit is heel standaard, maar zo'n tiramisù heb ik nog nooit geproefd zo lekker! Kortom een super locatie om heen te gaan. Goedkoop is het niet, maar zeker de moeite waard. Ook al ga je er alleen heen voor een spritz of prosecco met een Venetiaans Cicchetto. De sfeer is gezellig.

Rialto vismarkt

zaterdag 28 september 2013

quando si va in montagna non si torna mai a mani vuote

Dit is een gezegde in Trentino. Het betekent: Als je de bergen in gaat kom je nooit met lege handen terug.

Manuela is een vriendin van mij in San Martino. Bij haar verblijf ik altijd als ik in Trentino ben. San Martino is een klein dorpje op 10 minuten loopafstand van Arco. Dit dorp is echt heel Oostenrijks. De huizen hebben dikke wanden, de kleuren, de poorten. Dit is Noord Italië.

Vanochtend zijn we naar de markt geweest in Dro. We moesten ricotta kopen, honing en mortadella. Bij mortedella denken velen aan de gesneden boterhammenworst met of zonder pistachenoten. Deze mortadella is van rauw vlees gemaakt. Het lijkt erg op Lucanica. Een typisch gerecht uit deze omgeving. Het enige wat is toegevoegd is zout. Meer niet. Ontzettend lekker. Op de markt met de verkoopster van de ricotta (schapenkaas) hebben we eerst een koffietje gedronken, want ja, we zijn nog altijd in Italië. Er stonden maar vier of vijf kraampjes op de markt, meer konden er ook niet bij. Maar dat was precies goed zo. Er was een gezellige sfeer in het centrum van Dro.

De hond van Manuala was mee, Selva heet ze. Dat is een jachthond die vroeger altijd met haar vader ging jagen in de bergen. Ze is nu wat oud, maar een ontzettend lief beest. En ondertussen kent ze mij maar al te goed. Een stukje teruggereden met de Fiat 500 naar Ceniga, waar de rivier de "Sarca" stroomt hebben we een stukje gewandeld en zijn we op zoek gegaan naar hazelnoten. Daarvan maakt Manuela o.a. worteltaart. Onderweg kwamen we een kleine eetlocatie tegen waar je polenta van aardappel en porchetta kon eten. Lekker, met dan ook een biertje erbij!

Een heerlijke ochtend dus. Zonder haast, gewoon het echte Trentino beleven. En zeker als je samen met iemand bent van de omgeving die je verhalen vertelt over voedsel, gewoontes, de omgeving. Dat is leuk.

markt Dro (TN)
Manuela

Aardappel polenta
 
op zoek naar hazelnoten

melk tappen uit de muur

zondag 22 september 2013

Goodbye Tuscany

Het seizoen is voorbij, maar het is nog ontzettend warm in Toscane. Gisteren naar het strand geweest, gezwommen, en daarna lekker gegeten bij "super" Mario, Pizzeria al Vecchio Frantoio. Ik kan me niet voorstellen dat het in Nederland al herfst is. Althans, dat het daar kouder is dan hier. Ik heb nog geen jas of trui aangeraakt. Dat zal wennen zijn als ik in Nederland ben in oktober. Morgen vertrek ik naar het groene hart van Italië, Umbrië. Ik ga eerst een paar dagen naar Tuoro sul Trasimeno. Dat is een klein plaatsje net over de grens van Toscane aan het Trasimeense meer.
Die omgeving ken ik nog niet goed, dus ik ben benieuwd. Al vlak daarna ga ik naar Arco Trentino, waar ik mezelf trakteer op een wandeling op de Monte Altissimo. Als het weer het toelaat natuurlijk. Zaterdag is het zonnig, dus dat moet lukken. Ik zal geen sneeuwschoenen nodig hebben, denk ik.

30 september ga ik met de trein vanuit Rovereto naar Venetië S. Lucia. Het centrum van de stad van de Dogen. Omdat ik niet langer dan 30 september bij Manuela in Arco terecht kon ben ik van plan eerder te vertrekken naar Venetië. En ik ben heel blij, want Adriano heeft mij een appartement gegeven voor twee extra dagen dichtbij het San Marco plein. Ook een appartement die Stella Alpina verhuurt. Een prima bilocale. Twee dagen extra in Venetië voordat mijn vrienden uit Nederland komen. Ik heb al leuke restaurantjes en uitstapjes geregeld, en als het lukt ook een begeleide tour met Linda, een vriendin/collega van mij die op het Lido woont. Leuke vooruitzichten.

Dan is het tijd om naar Nederland te gaan. In april was ik ook in Nederland, maar dat was zo kort. Het lijkt wel veel langer geleden dat ik iedereen gezien heb.

Vandaag is mijn laatste dag in Sassetta, een dorp met maar 500 inwoners. Het uitzicht vanuit mijn raam is werkelijk fantastisch. De mensen die ik in mijn dorp heb ontmoet zijn geweldig. De slager die voor mij gevulde konijn heeft gemaakt, en mij heeft gevraagd mee te gaan jagen op fazanten en hazen. Dat is nu de periode. In november wordt gejaagd op everzwijnen. Maar ik heb hem vriendelijk bedankt. Ik kan dat niet. Ik eet het wel, maar ik hoef het niet te zien. De mensen van de alimentari waar ik bijna elke dag een boodschap deed, of Ivana van de bar waar ik zo nu en dan een praatje maakte. Mijn kapper om de hoek is een ontzettend leuk mens. Ja, ik ben zowaar naar de kapper geweest, twee keer. Zo ga ik nooit en zo ga ik 2x in een maand. Ik loop nu met kort(er) haar. Beter zo. Ik was die lange haren heel zat..

De mensen van de cantina van Serni Fulvio Luigi aan de Viale Bolgherese zal ik nooit vergeten. And last but not least Piero, mijn collega waarmee ik heb samengewerkt in hotel Bambolo. We hebben veel meegemaakt. Een man die heel hard werkt, ongeveer 12 uur per dag, zonder 1 dag vrij sinds februari. Wat heb ik daar bewondering voor.

Iedereen in het dorp weet wie ik ben en hoe ik heet. Silvia met de "i". Ik ben de Nederlandse die veel traint in de Toscaanse heuvels en die de marathon gaat lopen van Venetië.
Lieve mensen allemaal. Ik ga het ook missen, want elke ervaring neem ik mee. Maar de herinneringen blijven altijd. Ik heb de "Sassettani" beloofd ooit weer langs te komen, maar dan zal het niet voor werk zijn, maar voor vakantie.

Venetië Osteria Bancogiro
Piero

woensdag 18 september 2013

La Pineta

Het wordt wel erg saai al die verhalen en stand van zaken over mijn voorbereiding op de marathon van Venetië. Maar toch, dit is voor mij nu mijn focus. Mijn doel.
Vanochtend heb ik 33 km gelopen in de Pineta (Pinewood). Van Marina di Bibbona naar Marina di Cecina. Een paar keer heen en terug, met daarbij een rondje Marina di Bibbona (paese). Het weer was geweldig. Perfect. Ik was daar een tijdje niet meer geweest, dat komt omdat ik in Castagneto Carducci werk, en woon in Sassetta. In de Toscaanse heuvels. Geen tijd gehad en daarbij de afstand. Als je 24/7 werkt dan heb je geen zin om nog eens de auto te pakken, 20 km te gaan rijden om een stukje te gaan rennen. Maar dit keer wilde ik wel. Ik heb vrij, en ik wilde nog een keer meer dan 30 km lopen. Ik heb altijd getraind in de heuvels, dichtbij huis, maar nu wilde ik een lange afstand afleggen op vlak en zacht ondergrond. Ik dacht in het begin...makkie. Door in de heuvels te lopen worden je benen ontzettend sterk en weet je op een gegeven moment niet beter. Maar het was alles behalve een makkie. Allereerst zag ik weer bekenden, en dat doet een mens altijd goed. Hardlopers die ik ken van vorig jaar. Giancarlo, Claudia de supersnelle atlete... als je die ziet lopen echt ongelooflijk. Heel sterk en snel. Die loopt een marathon makkelijk binnen de drie uur. Dat ga ik nooit halen. Maar respect. Een kwestie van trainen, trainen en trainen. Goed eten en uitrusten. De reden waarom het, denk ik, niet helemaal goed ging was dat ik mentaal er niet bij was. Moe gewoon moe. Ik wilde in eerste instantie 35 km lopen, maar het zijn er 33 geworden. Ik weet het, niet slecht, maar het tempo is werkelijk niet al te best. En ik denk dat ik me er maar bij moet neerleggen..ik ga geen PR lopen. Ik wil daar niet aan denken. Het moet realistisch zijn, en ik denk dat ik gewoonweg te veel van mezelf vraag. En daar betaal ik nu voor. Alles bij elkaar, het werk, de stress, alles zelf moeten regelen en doen. Al die jaren, nou goed, ik wil niet blijven klagen. Maar ik leg me er gewoon bij neer. Punt. En tijdens de marathon ga ik gewoon lekker lopen, en genieten van de route en Venetië. Ik ben geen topatleet. Ik doe ook maar wat. Ik neem nooit voedingssupplementen, Gatorade drink ik nooit. Ik neem niks extra's. Ook als ik loop drink ik niet. Maar daar ben ik aan gewend. Het enige wat ik wel neem is af en toe een banaan. Maar dat is dan ook alles. En als ik weet dat ik een lange afstand ga lopen, dan eet ik eenvoudige pasta in bianco met burro fuso en parmesaan. In ieder geval ben ik begonnen met het innemen van Natriumcarbonaat, hier in Rosignano Solvay wordt Bicarbonato di Sodio (Natriumcarbonaat) gemaakt. Dat kun je in de supermarkt kopen. Het is een middel om groenten te wassen, voor in de wasmachine te doen of voor de afwas te gebruiken. En ik neem het om kramp in de kuiten tegen te gaan. Dat lijkt wel heel bizar, maar een goede vriendin van mij die vroeger aan topsport deed heeft mij dat geadviseerd in te nemen. Elke dag een half theelepeltje in een glas water. Het proeft een beetje zoutig, maar het helpt. Vorig jaar heb ik het ook ingenomen, en het heeft geholpen. Dus waarom niet?

Vrijdag is mijn laatste werkdag bij hotel Bambolo. Vandaag en morgen lekker vrij. Het is heel onwaarschijnlijk, maar al snel zit ik in het mooie Umbrië en daarna ga ik naar Venetië om mijn vrienden weer te zien. De tijd vliegt dus echt. Ik weet nog in het begin, in mei toen het seizoen van start ging leken Venetië en Umbrië nog zo ver weg, maar nu is het bijna zover. Als ik zo terugdenk aan mijn werk in Val di Fassa, dat lijkt wel jaren geleden, maar dat zijn alleen maar een paar maanden. Kun je nagaan, wat er allemaal zo gebeurd in een jaar. Met oud en nieuw liep ik in een dirndl jurk rond en voor je het weet is het alweer zover. Kerst en Oud en Nieuw. Maar dan zal ik niet in een dirndl lopen, ik ga nu feesten met vrienden in Umbrië. Dat heb ik denk nou wel eens verdiend..


zondag 15 september 2013

a rainy day in Tuscany

Vandaag is het gewoon "una giornata no". Allereerst heb ik late dienst, het regent, en ten derde is het in Sassetta een beetje uitgestorven. De winkels zijn niet meer open, 's avonds zijn de restaurantjes leeg en bij de locale barretjes zie je alleen maar de locals. Geen toerist meer te bekennen. Het einde van het seizoen is in zicht, maar het jachtseizoen is begonnen! September, oktober dat zijn de maanden van de jagers. Elke ochtend wordt op everzwijnen en reeën gejaagd. De jachthonden gaan helemaal door het dolle heen als er geschoten wordt. Ik eet graag everzwijn en ree. Ik ben de heiligste niet. Maar ik vind het toch zielig. Als ik na mijn werk naar huis rij, kom ik vaak een ree tegen op straat.. dat vind ik mooi. Maar soms denk ik dan, binnenkort ga ik weer eens lekker reeën-goulash eten bij Il Vecchio Frantoio in Castagneto Carducci.

Als het goed is moet ik nog twee of maximaal drie dagen werken in het hotel. Het lijkt heel onwaarschijnlijk, maar na 20 september kan ik weer gaan en staan waar ik wil. De maanden zijn voorbij gevlogen. Het was net een film...

De belangrijkste scenes waren in augustus tijdens het Bolgheri Melody festival. Nu is het allemaal weer back to basic. Saai zeg! Gewone mensen die op vakantie zijn. Ik wil in het hotel Noemi, Tony Renis, mensen van de RAI! Dan gebeurt er nog eens wat. Nu is de ontbijtzaal weer normaal ingedeeld, maar toen hadden we een prive hoekje in de zaal gecreëerd met op de tafels papieren dubbelgevouwen "riservato" A4-tjes. Heel primitief. En dan de scenes erom heen. Ik wilde nog een handtekening vragen of een foto maken voor mijn Facebook-pagina, maar helaas helaas, daar is niks van gekomen. Het viel me overigens nog mee dat er geen camera's of fans waren bij het hotel tijdens het festival..

Velen geloven dit vast niet allemaal, en ik weet zeker dat mijn ouders thuis in Maassluis dit niet zullen begrijpen of geloven. Tony wie? Noemi hoe? Mah... ja Bocelli kennen ze, die heb ik dan niet gezien. Maar het had zo gekund. Elke dag was een verrassing.

Aftellen nu. Morgenavond ga ik met een vriendin pizza eten, die heb ik de hele zomer niet gezien. Wat kan ik daar naar uitkijken. Misschien in de vrije dagen die ik nog heb ga ik een dagje naar Elba. Maar dat is nog te bekijken. Afhankelijk van het weer. Ik moet ook weer wat kilometertjes gaan lopen want over ruim een maand is het al zover. De marathon van Venetië. Als ik daaraan denk krijg ik al de kriebels, want ik weet wat mij te wachten staat. Na de 35 km.. afzien. De laatste 7 kilometer bruggetje op en bruggetje af rennen in het centrum van Venetië.

Maar eerst naar Nederland, Rotterdam, Amsterdam..! En de borrel op 13 oktober in Dordrecht die ik samen met Marco organiseer. Die wordt super leuk. Vieren dat ik een baan heb in Umbrië, in Perugia.

 

zaterdag 7 september 2013

Japanse koekjes

Afgelopen week hadden we gasten uit Japan. Een stel. Ruim van te voren hadden ze contact met ons opgenomen om een wijnproeverij te organiseren en om een exclusief diner te reserveren. Nou laat dat maar aan mij over! Ook al ben ik niet van deze omgeving, en is Piero de echte expert als het gaat om eten en drinken, ik ken de Alta Maremma redelijk. Ik ben al her en der geweest dus een vreemde ben ik niet meer...

Een bezoek aan de wijnkelder Le Macchiole in Bolgheri en een diner in La Tana del Pirata. Helemaal een succes en als dank daarvoor heb ik koekjes gekregen uit Tokyo. Een klein aandenken voor wat ik heb geregeld voor hen. Ze zijn nog niet op. Maar dat duurt niet lang meer, vrees ik. Een zoetekauw ben ik wel... "eine Süßknape" zoals ze dat in Duitsland zeggen. Ook mijn kennis van de Duitse taal is overigens alleen maar beter geworden. Duits praten is leuk, soms ga ik van het Italiaans naar het Duits, met Engels er tussendoor. En af en toe kan ik ook Nederlands praten met de gasten. Ik ben al bijna zover dat ik in het Italiaans ga denken. Logisch ook. Dus vertalen van het Italiaans naar het Duits...grappig.

Onlangs heb ik een uitnodiging gekregen van een Russische familie in Stuttgart om langs te komen als ik in de buurt ben. Met Lena had ik een klik, de moeder van het gezin. Nou zal ik niet meer zo snel door Duitsland naar Nederland rijden, maar het is altijd leuk zo'n adresje. Een uurtje van München vandaan wonen ze. Daar wil ik ooit gaan shoppen. In de stad van Robben...

In de tussentijd heb ik veel mensen ontmoet op mijn werk. Erg leuke en minder leuke, maar dat hou je altijd. Met de een heb je meer contact dan met de ander. Onlangs is ook weer meneer Pagani langs geweest. De meneer van de zonnebrillen. Die heeft een ontzettende dikke BMW met allemaal brillen in zijn achterbak. Hij moest naar Elba en Pisa voor zijn werk. Altijd als hij er is kletsen we bij en als het even kan gaan we een hapje eten. Hij woont in Milaan en reist door heel Italië voor zijn werk.

Nog 2 weken en dan zit het seizoen erop. Ik schreef laatst een vriend van mij in Venetië. Ik heb geen idee hoe ik dit allemaal volhoud maar blijkbaar is het wel mogelijk. Vijf jaren lang alleen werken en wonen in een ander land, die onzekerheden, mijn marathons..en alles wat ik heb meegemaakt. Ik ken die vriend van mij al 10 jaar. Ik heb hem leren kennen toen ik reisde in Italië. En hij weet hoe ik ben. Wat hij mij heeft geschreven raakte mij. Als laatste zei hij: "het is ook mooi om je ergens te vestigen, zonder angst te hebben..." Dat klopt. Ik heb lang heen en weer gereisd en gewerkt. En altijd als ik vrienden had gemaakt, ging ik weer weg.. dat is Supertramp. Het avontuur aan. Maar nu is het einde in zicht. Ik heb werk gevonden in Umbrië bij Villa in Umbria. Geen seizoenswerk meer, maar werk voor een langere periode. Voordat ik ga beginnen ga ik eerst naar Nederland en naar Venetië voor de marathon. Uitrusten, rennen en mijn familie weer zien.
Ik heb zin in mijn nieuwe werk, het gaat mooi worden. Vanaf november start ik.




zondag 1 september 2013

september

Gisteren met Zwitsers gesproken en volgens hen is de herfst daar al begonnen. Hoe zou het weer dan zijn in Trentino vraag ik me af? Overdag is het heerlijk in de zon en 's avonds koelt het al snel af. In de nacht is het in Zwitserland al 10 graden. Brrr koud. Hier in Toscane is het nog zomer, je merkt wel dat de allerwarmste periode voorbij is, maar het is nog steeds 30 graden.

Ook als ik ga hardlopen in de ochtenden hoef ik niet meer om 7.00 uur te starten, maar is 8.30 uur al voldoende. Ik wilde vanmorgen 30 km lopen maar het ging gewoon ECHT niet deze keer. Allereerst zag ik dat de batterij van mijn Garmin horloge bijna leeg was. Drama, ja wat een probleem, ik kon na 18 km niet meer zien hoe hard ik ging. Vlak daarna ging mijn veter los, daar heb ik toch altijd een hekel aan. Veter los tijdens het lopen. Dat haalt mij uit de concentratie en niet veel later werd ik gestoken door een insect. Hoogstwaarschijnlijk door een wesp, want ik heb er nog steeds last van. Ik kon het gif er ook niet uitzuigen. Dus nu zit ik met een pijnlijke dikke arm te schrijven...nou goed. Er zijn ergere dingen.

Dus, maar 24 km gelopen. Even kijken wanneer ik weer die 30 ga doen. Zeker binnenkort want de marathon van Venetie is al snel, en nu moet ik de kilometers maken. Ik heb al behoorlijk wat afstanden gelopen, maar nog niet naar mijn voldoening. Ik moet nog steeds een medisch certificaat halen bij een sportarts en dan is de inschrijving compleet. Maar dat komt goed, eind september ben ik in Terni en ga ik naar dokter Corsetti. Dan moet ik weer fietsen met plakplaatjes, allerlei oefeningen doen en wordt er geluisterd naar mijn hart.

Het is ongelooflijk maar we zijn al in september. De maanden juli en augustus zijn omgevlogen. Ik zit alweer een maand in Sassetta en ik vind het er heerlijk. Het appartement is echt heel leuk en ruim, en ik heb zo'n waanzinnig uitzicht vanuit mijn raam. Ik kijk zo over de groene Toscaanse heuvels. Zo prachtig.

Nog 3 weken werken en dan zit het erop. Ik kan het haast niet geloven, maar het is zo. Voordat ik wegga ga ik eerst nog pizza eten met een goede vriendin van mij uit Cecina, die heb ik de hele zomer niet gezien. Gewoon door het harde werken. Geen tijd. Blij als je thuis bent en je ding kunt doen. Afgelopen maandag had ik gezelschap van mijn beste vriendje, maatje, broer...zeg maar alles. Ik had vrij en we zijn eerst naar Suvereto geweest, daarna een middagje strand Golfo dei Baratti en 's avonds gegeten in een top visrestaurant in Marina di Castagneto "Tana del Pirata". Ik heb genoten en het was super relaxed. Uiteraard heb ik alles verteld wat ik heb meegemaakt, en dat is ook fijn als je naaste vrienden hebt met wie je dit soort dingen kunt bespreken. Ik hou nou eenmaal veel dingen voor mezelf, omdat ik vaak niet weet waar en hoe ik moet beginnen. Ik maak zo veel mee, en ik weet ook dat als ik veel ervaringen vertel aan vrienden, ouders of kennissen in Nederland. De meesten geloven me gewoon niet. Je moet het meemaken, beleven en zien. Wellicht kun je je er dan een voorstelling van maken.

Het is tijd voor een koffietje. Over 2 uur moet ik in het hotel zijn. Daar wacht mijn collega Piero op mij, hij gaat dan naar huis en ik ga de avond in. We hebben deze dagen een groep uit Brennero. Zij gaan wijnproeven bij verschillende cantina's. Ik ben al uitgenodigd om mee te gaan, dat is dan wel leuk!


zondag 25 augustus 2013

Gala avond Bolgheri Melody

Gisteravond was het de avond der avonden. De finale van het Bolgheri Melody evenement. Een concert met Bocelli, Noemi, Divas en nog veel meer. Ik ben er niet geweest. Geen tijd, ik moest werken. Maar ik kan zeggen, in het hotel zelf was het al een finale op zich. We hadden een aantal VIP's te gast en het theater was tot twee dagen toe op volle gang. Wat ik daar zoal heb gezien en meegemaakt, kan ik niet zo met woorden beschrijven. Je moet het meemaken. Het was een leuke maar ook zeker zware en stressvolle ervaring. Alles moest tot in de puntjes tip top zijn. Door de vele uren en concentratie kan ik eerlijk zeggen...blij dat het festival afgelopen is. Niet omdat het geen leuk evenement is, maar wij, de staff van het hotel hebben de afgelopen maanden niks anders moeten meemaken dan het festival. Daarbij hadden we ook gasten natuurlijk die op vakantie waren, ook voor hen waren we er, en zijn we er altijd. Maar als ik er nu zo over nadenk... september staat voor de deur en ik ben er niet rouwig om.

Ik ben moe, moe van alles. Ik kijk er naar uit na het seizoen met mijn auto naar Umbrie te gaan, vrienden opzoeken, beginnen met mijn nieuwe werk. Daarna een paar dagen naar Venetie, mijn Venetie, naar Nederland mijn ouders, nichtjes en zus weerzien. De marathon, ja die doe ik ook nog even, die is op 27 oktober. Dat zijn ook allemaal leuke vooruitzichten.

Sassetta zal wel altijd in mijn herinneringen blijven. Ik vind Toscane, de Costa degli Etruschi wel een heel geweldige omgeving. In de winkel waar ik altijd mijn boodschappen doe, word ik al aangesproken alsof ik een van hen ben. Iedereen weet dat ik hardloop en dat ik de marathon van Venetie ga doen. Ik voel me ook wel thuis hier. Een paar dagen geleden ben ik naar de kapper geweest, bij mij om de hoek. Zo'n klein lokaal kappertje waar de dorpsmensen komen. Mijn haar is een flink stuk korter, was ook nodig. Het was lang, maar dood aan de onderkant. De afgelopen jaren ben ik misschien 3 keer naar de kapper geweest. Ai, dus nu loop ik met een korter koppie. Ook wel lekker. Een nieuwe look.

Het is zondag en natuurlijk heb ik de kilometertjes er al weer op zitten... Ik ga een lekkere lunch voor mezelf voorbereiden en om 15.00 weer aan het werk tot middernacht. Normaal vind ik dat o zo vreselijk, de avonddiensten, maar ik krijg bezoek voor twee dagen en ik kijk daar erg naar uit. Even een schouder waarop ik kan leunen... Morgen samen naar het strand, visje eten en wijntjes drinken. Een dagje vakantie..yes!

Noemi

zondag 18 augustus 2013

training

De voorbereidingen op de marathon van Venetie verlopen vooralsnog prima. Geen blessures. Ik train veel in de Toscaanse heuvels, wat absoluut geen straf is. Integendeel, het is hier prachtig. Vanuit Sassetta, waar ik woon, loop ik richting Suvereto, een ander klein dorpje 12 km hier vandaan of ik ga de andere kant op naar Monteverdi Marittimo. Vaak vertrek ik in de ochtenden vroeg, dan is het nog te doen. Augustus is een warme maand. Later in de ochtend of in de middag lopen is geen doen. Ik kan meestal in de middag ook niet, omdat ik dan moet werken. Elke keer neem ik me voor, als om 15.30 uur mijn avonddienst begint, in de ochtend vroeg naar Bolgheri te rijden en van daar uit mijn kilometers te maken. Maar als de wekker gaat om 6.30 uur dan krijg ik het gewoonweg niet voor elkaar eruit te komen. Vaak wordt het dan een uur later. Ik maak dan een koffietje voor mezelf, ik eet wat fruit en "biscotti" en ik ben er klaar voor. Ik start meestal zo rond 8 uur. Dat is het matje. Want als je 25 of 30 km wil lopen, rond 11 uur is het vaak al erg warm.. maar goed. Deze week heb ik 2x 20 km gelopen, 1x 21 km en 16 km gelopen. Dat is prima. A.s. week zal ik wat minder trainen omdat ik buiten mijn werk om nog andere afspraken heb staan, zoals een bezoek aan de wijnproeverij en een feestje in een restaurant in Castiglioncello.

Nog ruim 4 weken werken in hotel Bambolo. We zijn er nog niet. Het Bolgheri Melody festival is nog volop gaande. Het theater met de beroemde gasten in het hotel gaat nog steeds door. En het wordt alleen maar leuker. Gelukkig kunnen we erom lachen, met Piero en Federico zijn we een leuk team. De samenwerking is goed, en daarvoor doe je het. En wat er allemaal omheen gebeurt, nou goed, ik kan er een boek over schrijven. En ik wil daar ook niet te veel over kwijt. Veel moet je meemaken en zien, want als ik dat zo beschrijf dan geloven de meesten het gewoonweg niet.

Voor mij gaat het erom dat ik het seizoen goed afsluit. En ik kijk er naar uit om weer naar Umbrie te gaan, waar ik ga werken. Vrienden van mij komen de eerste dagen in oktober in Venetie. Ik ga daar met hen een paar dagen genieten en vakantie vieren. Ik zie me alweer zitten op de Rialto met een lekker visje en een prosecco. Of een spritz drinken bij Antonio en daarna een mooie wandeling maken door de smalle straatjes richting het San Marco plein. Mijn vrienden weer zien. Geweldig. Maar voordat ik naar Venetie ga, ga ik eerst langs Arco in Trentino. Daar ga ik mijn trainingen voortzetten en ook wat wandelingen in de bergen maken. Ik zou nog met een vriend van mij naar paddenstoelen zoeken, in de ochtend vroeg bij Malga Grassi in de buurt.

Heerlijke vooruitzichten! Toscane is prachtig, en dit stukje heeft zeker mijn hart gestolen, maar om straks weer lekker mijn eigen gang te gaan vind ik gewoon fijn. Ik ben aan het aftellen..

uitzicht Vecchio Frantoio restaurant Castagneto Carducci

maandag 12 augustus 2013

VIP

Very Important Person, dit woord heb ik al een aantal keren gehoord. Nu het Bolgheri Melody festival gaande is en vele bekende artiesten, journalisten en DJ's vaak in ons hotel verblijven, krijg ik bijna zo elke dag te horen: "Sylvia vandaag komt een super VIP, mi raccomando...". En vaak ken ik de persoon in kwestie nog niet eens... Maar ok, ik doe wat mij gevraagd wordt. Ik ontvang ze met nog meer aandacht, met nog meer elegantie, en met nog meer charmes. Ik draag note bene hun bagage als ze binnenkomen! Althans ik bied het aan, maar vaak is het niet nodig. Als ze mij zien: klein, galapakje, hakjes .. "Dat is niet ideaal voor als je moet sjouwen". Nee, dat is ook zo... Ik loop zeker niet op mijn Nike's! Al zou ik dat soms wel heerlijk vinden, lekker casual wear @work. Maar ok.

Ik moest laatst om mezelf lachen. De bekende DJ Mario Fargetta uit Milaan wilde inchecken. Van de week was dat. Ik vroeg aan hem bij de balie: Heeft u gereserveerd? Uuuuh ..
Maar ja, potverdrie zeg, ik ken die mensen niet. En ik weet dus ook niet hoe ze eruit zien. Zo raar is dat dan toch ook niet? Hij reageerde op een leuke manier en had al snel door dat ik niet hier vandaan kwam. Ik als Nederlandse dwing al snel respect af. Klinkt misschien raar, maar wij zijn over het algemeen geliefd bij de Italianen.

Gisteren was ook zoiets. "Sylvia vandaag komt een vriendin van mij, ook een very very very .. ". Lorena Bianchetti, actrice, presentatrice, en journaliste van de RAI. "Ok ok, dat komt goed, geen probleem Roberto. Ja, en ik zal ervoor zorgen dat alles in orde is! En zeker, er is fruit en water in de kamer. De airconditioning werkt goed. Alles is tip top".
Gistermiddag werd ik gebeld met de mededeling dat mevrouw Bianchetti in Donoratico was en binnen 5 minuten in het hotel zou zijn. "Moet ik de rode loper uitleggen?"
Mijn eerste oogopslag was: Nou is dat het nou? Een gewone Italiaanse vrouw, lang zwart haar, geen make-up, maar gewoon gewoon. En als je gewoon doet dan ben je net zoals iedereen. Toch? Ik word daar niet warm of koud van hoor. Bekend of niet bekend. En ik ben wie ik ben en zij zijn wie zij zijn. Ik ben Supertramp en "Van Basten". En bij de Italianen is dat al snel ok. Want Marco van Basten is de held van Italië.  

Deze week komt er ook weer eentje: Tony Renis. Ken ik die? Mah.. Een VIP uit de jaren 70 of zoiets. Althans dit heb ik begrepen van Piero. Een old timer in ieder geval. Maar goed ik ben voorbereid. Lekker weer theater spelen en het is weer helemaal voor de bakker.


woensdag 7 augustus 2013

volksfeest in Donoratico

Omdat ik in Toscane ben en ik zo veel mogelijk wil meemaken en wil proeven ben ik gisteren voor het eerst in Toscane naar een "sagra" geweest. Dat betekent volksfeest. De sagra del cacciucco. Het feest van de Livornese vissoep. En ik ben gek op vissoep, komt dat even goed uit!
Bij de ingang van het feest moest je op papier kiezen wat je wilde eten en drinken. Je kon bijvoorbeeld vlees van de gril nemen, pasta ragu, spaghetti alle vongole, fritura di pesce of de bekende cacciucco. Verschillende wijnen stonden op de kaart, en vanzelfsprekend de dolci ontbraken niet.

Mijn keuze was al vrij snel gemaakt, de cacciucco en een flesje witte Toscaanse wijn. We moesten allemaal in de rij staan voordat we aan tafel konden.
Zoals de meesten Italië voor ogen hebben waren de lange tafels er waar mensen aan zaten te eten en te drinken. Mario van de Bertoli reclame ontbrak net, maar het scheelde niet veel.
Zodra er plaats was kon je naar binnen en gaan zitten. Omdat ik alleen was, was ik al snel aan de beurt. Alle lange tafels waren gewoonweg vol. Het was hard werken voor het keukenpersoneel en de bediening. Mijn bestelling werd vrij snel opgehaald en 10 minuten later kreeg ik mijn eten. Tegenover mij kwam een heer zitten. Hij had precies hetzelfde besteld als ik. Ik bood hem een glaasje wijn aan, want ja, wat doe ik met 0,75 liter wijn in mijn eentje? En zo raakten we aan de praat. Uiteindelijk was het net alsof we elkaar al wat langer kenden. Hij vroeg wat ik deed en waarom ik als Nederlandse zo in Toscane verzeild ben geraakt. Ik zeg: "Heb je even?" Nou goed..
Hij is arts in Cecina, cardioloog. Hij was speciaal naar Donoratico gekomen voor de cacciucco, kun je nagaan. En zo hebben we een hele avond gekletst over Italië, en over hoe mooi het wel niet is hier. De plaats waar ik nu woon, Sassetta, is volgens hem een van de mooiste plaatsen. En dan hebben we het nog niet over Suvereto. Hij kent de streek uit zijn duimpje. Hij heeft mij haarfijn uitgelegd waarheen te gaan en waar je lekker kunt eten en drinken. Een goede tip heb ik onthouden, een cantina in Suvereto "Tua Rita". Dat schijnt een gigantisch grote en bekende agenda agricola te zijn waar ze wijn maken en olijfolie. Ik moet daarheen gaan. Op aanraden van "dottore Mazzighi". En ik moet vragen naar mevrouw Rita. Een lieve vrouw zoals hij beschreef...

Het feest was nog niet afgelopen, maar we zijn op een gegeven moment naar huis gegaan. Ik zal dottore Mazzighi niet meer tegenkomen, maar ik vond het erg leuk zijn verhalen te horen.

Nu is het vroeg in de ochtend en ik zit me te bedenken, ik ga naar Suvereto. Mijn cappuccino heb ik al op, ik neem mijn fototoestel mee en ik ga ook eens wat foto's maken. Want de weg van Sassetta naar Suvereto is ook de weg waar ik altijd hardloop. En als ik daar loop in de ochtenden dan geniet ik enorm van het uitzicht. Dat moet je gezien hebben. Toscane, zoals velen het kennen. Het platteland, de cipressen, de zee in de verte, de natuur...rust. Het enige wat je tegenkomt zijn fietsers. Net zulke sportfreaks als ik.

Na dit seizoen in Toscane ga ik weg. Niet naar Nederland, maar begin ik weer een nieuw avontuur in Perugia, Umbrie. Ik zal deze omgeving denk ik wel missen, maar ik weet ook, in de winter is hier niks te beleven. Nu is er leven in de brouwerij, veel mensen zie je op straat, de toeristen, de feesten, maar in de winter kun je hier een kogel afschieten. Dus het is ook goed zo. Maar dit plekje zal ik altijd met me meedragen. Zoals Venetie, de stad van de liefde, mijn vrienden, mijn thuis, de Dolomieten, de bergmensen, de reeën, de bloemen...
Toscane heeft ook mijn hart gestolen. Nooit gedacht. Vorig jaar was ik in Riparbella, maar nu leef ik er veel intenser, en ik weet niet waarom. Ondanks dat het werk zwaar is, geniet ik veel meer. Misschien omdat dit stukje net was specialer is, Bolgheri, de Viale dei Cipressi... De stranden zijn hier schoon. Ik kan het iedereen aanraden. De Costa degli Etruschi in Toscane.




maandag 5 augustus 2013

Een huis in Sassetta, Toscane

Sinds afgelopen woensdag heb ik een appartement in Sassetta, Toscane. Wat bevalt me dat prima! Vanaf mei tot augustus verbleef ik in het hotel. Omdat het hoogseizoen is begonnen en er reserveringen zijn kon ik niet meer blijven. Uiteindelijk is het beter zo. Ik was alleen maar op m'n werk en aan het werk. Privacy had ik nauwelijks. Maar ik wil niet klagen hoor. Dit is gewoon lekkerder. Een eigen plek en daarbij ook nog in een fantastisch dorpje "Sassetta" in de Toscaanse heuvels. Ik zit 10 km van mijn werk, en 7 km van Castagneto Carducci. Jammer is wel, ik zal niet meer veel hardlopen op de Viale dei Cipressi of de Viale Bolgherese. De ochtenden vroeg daar hardlopen is werkelijk adembenemend mooi. Zucht..

Vanuit mijn raam kijk ik nu over de groene heuvels, in de verte zie ik de cipressen. Fietsers gaan voorbij, auto's... Ik kijk op de daken van de huizen. Ik woon op de bovenste verdieping van een klein paleisje. Vanochtend ben ik niet gaan lopen. Gisterochtend heb ik 20 km gelopen. In de hitte valt dat niet altijd mee. Je moet echt heel vroeg gaan wil je het kunnen uithouden. Zeker de lange afstanden. Vannacht heb ik een korte nacht gehad, ik moest afsluiten. En als ik thuis kom drink ik graag altijd even een biertje "Heineken". Dus hedenmorgen niet gelopen maar lekker uitgeslapen en ontbeten. Fruit van cantina Antinori, caffè latte en biscotti del Mulino Bianco. Mjam.
In Sassetta heb je twee kleine alimentari. Je zou bijna denken, waar leven die van? Maar ze bestaan. Je kunt er beperkte producten kopen, zoals brood, kaas, vleeswaren, maar ook melk, water en als het even mee zit afwasmiddel. Ik ben ook voor om hier mijn boodschappen te doen, ook al heb ik niet veel nodig, maar ik geef het liever hier aan de locale mensen uit dan in een grote supermarkt zoals de Conad of de Coop. In zo'n klein winkeltje maak je altijd even een praatje met de mensen. Je moet geen haast hebben, want er wordt meer gekletst dan doorgewerkt. Daar kan ik overigens ook van genieten. Dat hoort er gewoon bij.
In de locale bar ging ik van de week een caffè drinken. Ik kom binnenlopen en een oud vrouwtje achter de bar zegt mij: "Solare". Dat betekent je straalt. "Mi piace" We hebben kennis gemaakt, zij heet Ilvana en elke avond als ik terugkom van mijn werk zwaaien we naar elkaar. Ik loop er altijd langs want de bar is bij mij om de hoek.

De afgelopen weken waren enorm hectisch in het hotel. Vorige week hadden wij de gehele cast van de musical Siddharta te gast. Die maakten de boel nog levendiger waardoor we alleen maar aan het rennen waren. En daarbij moest ik vorige week ook verhuizen en ben ik in de tussentijd naar een wijnproeverij geweest met de gasten van het hotel. In de ochtenden hielp ik extra bij het ontbijt en in de middagen werkte ik mijn nodige uurtjes. Ik was werkelijk op. Nu ik hier woon in Sassetta, en ik het rennen weer heb opgepakt voel ik me weer fitter en heb ik wat meer energie. Dat voelt goed. De hitte helpt je overigens ook niet altijd om je helemaal top te voelen. Want een beweging en je transpireert, maar goed, het is augustus, de warmste maand in Italië. 

Ik heb gisteravond gezien dat mijn grote vriend Celestino weer komt. Signor Pagani van de zonnebrillen. Vast en zeker word ik weer uitgenodigd voor een diner. Laatst hebben we gegeten bij een vriendin van mij in Cecina Mare, Ippocampo. Heerlijke Cacciucco (vissoep) kregen we voorgeschoteld met vooraf Baccalà (stokvis). Maar ik denk nu dat we naar Osteria Roma gaan in Donoratico, 1 km van het hotel. Zijn favoriete restaurant in de buurt van het hotel.


Serni Fulvio Luigi

Viale dei Cipressi