zondag 28 juli 2013

recensies

Dat is tegenwoordig de nieuwe stress in de toerisme. Wie schrijft wat over het hotel. Doen we het goed, is de service ok, is het hotel schoon, prijs-kwaliteit etc. etc. Eigenlijk word ik daar zo ontzettend moe van. Want als er eenmaal een Booking reservering binnenkomt dan is het altijd...Booking! Opletten! Want het gaat erom wat ze daarna schrijven. Tja..gek word je ervan. En als je al zoveel werkt, met alle stress van dien, dan kun je dit er niet bij hebben. Tripadvisor is er ook zo een. En dan toch ga je even kijken...get.

Voor mij gaat het erom dat de mensen hier het naar hun zin in hebben. Dat ze het echte Toscane leren kennen. De typische gerechten, de tradities, de omgeving... Samen met Piero vormen we een goed team. De klant is koning en daar doen we alles voor. Ook al is het soms best zwaar...maar uiteindelijk word je er ook voor beloond. Daarom wil ik ook een recensie delen op Tripadvisor over de service. En als mensen over de service van het hotel schrijven dan gaat het vaak over ons: Sylvia, Federico en de magic Piero.

Vanaf 1 augustus ga ik wonen in Sassetta, in een monolocale. Omdat er reserveringen zijn voor augustus en we veel mensen voor het Bolgheri Melody festival in het hotel hebben kan ik niet meer in de kamer verblijven. Aan de ene kant jammer, maar aan de andere kant ik ben meer vrij. En dat voelt goed. Als ik eenmaal daar woon hoef ik niet meer te helpen bij het ontbijt..maar Sylvia kennende is wellicht bereid bij noodsituaties er te zijn en te helpen. Uiteraard, want zo ben ik. Maar uiteindelijk..Ik wil, en als het kan ook meer tijd in het hardlopen steken. Ik heb afgelopen week te weinig gelopen. En in 35 graden rennen overdag is bijna onmogelijk. Vandaag heb ik dat overigens wel gedaan. Maar na 18 km ben ik gaan wandelen. Te warm..toch. Wel bizar, want ik kan de hitte goed aan. Maar toen ik eenmaal in de zon liep dan was het net een warme deken waarin ik terecht kwam. Ai. 18 km gelopen rond 11.00- 12.00 uur. Kun je nagaan. Ja, ik weet het, ik ben ook wel een beetje Silly.

Morgenochtend ben ik weer bij het ontbijt en morgenmiddag naar Castiglioncello. Woensdag of donderdag naar de proeverij...super leuk! Dat doe ik extra met de gasten, in mijn vrije tijd. Dan zien we hoe wijn "vino Bolgherese" wordt gemaakt en olijfolie. Heerlijke producten, en leuke mensen. Serni Luigi, agenda agricola een echt familiebedrijf. Lekkere wijnen...vooral de Vermentino. En dan ja, dan zit ik al om 11.30 uur aan de wijn. Ooooh en daarna werken. Dat komt altijd goed, want...

"ik kies voor het leven en dan doe je het altijd goed" zoals Maurits Hendriks, directeur van het NOC*NSF, alias Maup, mij onlangs heeft geschreven. Een oude bekende van het TK hockey camp in Amsterdam. Good old times...



woensdag 17 juli 2013

Sorry

Is een nummer van Madonna die ik heel, maar dan ook heel graag hoor als ik hardloop. Ik ben niet meer zo Madonna fan, maar ik vind sommige nummers van haar nog steeds ontzettend goed. En daarbij blijft zij en is zij "the queen of pop"! Zonder enige twijfel. Ik heb haar in mijn hele jonge jaren, in 1987 in Rotterdam gezien bij het concert "Who's that Girl". Wouw wat was dat geweldig. Ik was toen 11 jaar en ik kan me herinneren dat ik alleen maar heb staan zingen en dansen. De hele Kuip stond op z'n kop. Wat gaaf. Toen had ze nog dat blonde korte koppie. Ik heb nu ook een jurkje met een foto van haar erop. Van True Blue. Die draag ik met veel plezier als ik naar het strand ga. Gewoon omdat zij in die tijd op haar allerbest was. Met "Papa don't Preach" en "Into the Groove"...nou goed. Maar als ik dus hardloop en ik hoor haar op mijn i-pod word ik gewoon heel blij. Een superstar! Yeah...I had a dream, I wanted to be a star and my dream came true..

Zij is overigens half Italiaans, zoals velen zich ook wel kunnen herinneren, Madonna op de foto met het shirt "Italians do it better"... ik zeg niks.

Het is alweer 18 juli, en voor je het weet zitten we weer in augustus. De tijd gaat enorm hard. Ik zit nog steeds in het hotel, maar vanaf 6 augustus moet ik ergens anders gaan zitten. Begrijpelijk want de kamer moet ook verkocht worden. Het hoogseizoen is begonnen en dat merken we maar al te goed. Er komen meer reserveringen en dat is positief!

Het wordt ook alleen maar warmer en het lopen gaat alleen maar beter. Als ik ook tegen vrienden zeg wat ik zoal doe. Ok, wat ik doe, is: werken, en dan werken, en oh ja ... werken en hardlopen! Dat met name. Het seizoen is hard, moeilijk, maar we doen ons best eruit te halen wat erin zit. De uren maken we, don't worry, maar dat is seizoenswerk. Ik ben wel wat gewend. Gewoon doen. Als je zelf maar lekker in je vel en doet wat je leuk vind. Dan heb je al veel gewonnen. En als ik in deze omgeving kijk, dan ben ik werkelijk de gelukkigste. Want hier, ja, hier is het zo mooi. De Viale dei Cipressi, de Toscaanse heuvels, de wijnen, het eten, en de mensen. Ik ontmoet ook zulke leuke mensen hier.
Binnenkort begint ook het Bolgheri Melody festival en daar wil ik zeker heen gaan. De bestuursvergaderingen zijn regelmatig in het hotel, dus dichterbij het vuur kan ik niet komen. De voorzitter Luciano heeft me al wat kaartjes beloofd in augustus. Van onder andere Bocelli, maar dat is nog onzeker of hij komt. Dat zou toch geweldig zijn hem hier te zien optreden. Kippenvel. Ok het is geen Madonna, maar een artiest met geweldige nummers...ik zie me al zitten vooraan. Waaaa leuk toch?


woensdag 10 juli 2013

hand made in Italy

Vandaag is weer een van onze vaste klanten in het hotel aangekomen, de man van de "hand made in Italy" design brillen. Laatst was hij hier in mei, geloof ik, ik weet het niet meer...nu moet hij naar een klant in Bolgheri. Time flies.

Vanochtend weer as usual 20 kilometer gelopen. Ik vertrok om 08.30 uur. Dat is al laat. De temperaturen in Toscane laten het niet meer toe om op de dag te gaan lopen. Je moet of heel vroeg gaan, of heel laat. Maar dat laatste doe ik nooit. Hier zijn nauwelijks voetpaden, ik loop op de weg. En als het donker is dan loop ik er liever niet. Dus dan maar in de ochtend. Ik had besloten weer eens naar Bolgheri te gaan lopen, Via de Strada Bolgherese. Dat blijft een mooie route, en op het moment dat je dan op de Viale dei Cipressi loopt is zo waanzinnig mooi. Zeker in de ochtend als er nog bijna niemand is. De cipressen langs de weg. Aangekomen in Bolgheri heb ik door het stadje gelopen.
Langs Osteria Magona, langs Enoteca Tognoni. Er was natuurlijk nog helemaal niemand, behalve dan de inwoners van het dorp.

Op de terugweg werd het warmer, ik had het ook een beetje zwaar. Maar 5:09 uur/km en dan 20 km met 22 graden is niet slecht. Morgen heb ik vrij, dan ga ik meer lopen...als het lukt. Ik sluit af vandaag, ik begin om 15.30 uur en ik ben er tot middernacht. Dat word een kort nachtje dan. En ik weet nu al, als ik vroeg de wekker zet, dan kan ik er niet uitkomen. Ik voel dan de vermoeidheid, ik ga verzaken. Dat weet ik nu al. Maar toch, ik ga het proberen.

Gisteren is een vriendin langs geweest uit Nederland. Zij was hier in Toscane voor haar werk. Ik realiseerde me gisteravond pas dat we elkaar voor het laatst in Nederland gezien hebben. Voordat ik naar Trentino ging. Dat was oktober of november. En het leek wel gisteren. Er is zoveel gebeurd in de tussentijd, ik sta daar niet meer bij stil. Ik maak zo ontzettend veel mee, dat ik me vaak niet besef hoe lang ik vrienden of familie niet zie. Mijn ouders spreek ik 1x in de week via Skype. Dat is fijn. Maar verder is mijn leven gewoonweg niet meer zoals ik het vroeger altijd heb gedaan. Toen ik hockeyde bij Leonidas, bestuurslid was van Dante Alighieri en als secretaresse in Rotterdam werkte. Het "standaard" leventje min of meer. Ook daar heb ik het geweldig gehad, maar ik wilde altijd weer wat anders. Ik vind dingen gauw saai. Ik moet iets nieuws hebben, iets avontuurlijks, uitdagend dan voel ik me lekker. Zoals nu ook, het werken in Toscane is geen peulenschil. Het is hard werken. En in deze periode van crisis is het best heftig in Italie. De onzekerheden, het werk, de toekomst.. En daarbij train ik ook nog eens voor een marathon. Want wat als ik geen marathon loop in een jaar? En net zoals vorig jaar, ik moet weer een medisch certificaat hebben voor deelname. Dat heb ik nog niet, maar via via regel ik dat wel weer en het komt altijd wel goed met Silly. En zo niet, in september ben ik in Umbrie, dan kan ik altijd naar dokter Corsetti gaan in Terni. Die mij al tot twee keer toe heeft goedgekeurd voor een marathon.

Warm, warm en warm..pff. Morgen ga ik naar het strand en morgenavond, ja eindelijk, dan ga ik lekker Cacciucco eten bij een vriendin van mij in Goretta. Zij werkt in een restaurant, is kok en kan koken als de beste. Een toppertje. Ik kan daar nu al naar uitkijken!

woensdag 3 juli 2013

Sport verbroedert

Dit is zo mooi! Vandaag weer mijn rondje gelopen, 22,5 km in de Toscaanse heuvels van Castagneto
Carducci naar Sassetta en van Sassetta naar Monteverdi Marittimo. Tot 21.30 uur gewerkt gisteravond, granensalade gegeten (insalata di farro) met groenten, en vroeg gaan slapen. Ik had zin om weer een lange afstand te lopen. De rust heb ik soms nodig, ik werk veel, en rennen is voor mij het optimale.

Het weer was bewolkt vanochtend en dat is prima. Het is nog 25 graden. Maar perfect om te gaan lopen. Het eerste gedeelte is heuvel op, en dat is vaak het zwaarste. Dat zijn de eerste 10 kilometers. En ja, dit is mij nog nooit overkomen...de batterij van mijn i-pod was leeg. Damned! Geen Coldplay, geen Madonna, geen Alicia Keys geen...dus dan maar luisteren naar je voetstappen en de natuur. Dat is mooi. Jezelf horen lopen. En de vogels horen fluiten. Af en toe komt een auto voorbij, en dan het uitzicht over de heuvels en de zee.

Ik kom altijd fietsers tegen als ik hardloop, weinig lopers, zeg maar geen. Maar dit keer is zoiets fantastisch gebeurd. Ik liep op de terugweg naar Castagneto Carducci, ik liep heuvel afwaarts dus ik ging heerlijk, zo 4.40 per km. En dan ook met mijn nieuwe "oerlelijke" roze Nike's. Dat is zo geweldig, heel hard lopen en dan ook nog in deze omgeving. Geeft me energie. En omdat het werken best zwaar is, is het lopen vaak heel belangrijk voor mij om me lichamelijk en geestelijk lekker fit te voelen. Nou goed, wat er dus gebeurd is....fietsers zie je veel in deze omgeving. En we groeten elkaar altijd! Deze keer op de terugweg haalden een stel fietsers mij in. En ik merkte al, de man op de fiets had het over mij...ja ik begrijp Italiaans. Ze keerden terug. En ik begreep al niet waarom. Maar hij kwam naast me fietsen en vroeg of ik water wilde drinken. Ik had geen drinken bij me..dat doe ik overigens nooit. Allemaal erg lastig en daarbij ben ik eraan gewend. We praatten met elkaar en we hebben een stuk samen afgelegd. Zijn partner kwam er later bij en zei: Buon allenamento! Ik wilde het net niet eruit schreeuwen...maar Venezia here I come! Dit vond ik zo'n mooi moment. Het begrip onder elkaar, want sporten is soms ook hard. En het trainen voor een marathon alleen is zwaar...en daarvoor moet je:

1) een brok positieve energie hebben
2) lekker in je vel zitten
3) sterk zijn

En als mensen je begrijpen, je steunen en aanmoedigen. Mooi! Ik heb dit overigens nog nooit meegemaakt in Nederland. Nooit. Dat je op de Maasboulevard, Rotterdam loopt en dat een fietser je te drinken aanbiedt. Zonder hem of haar te kennen...dat zouden wij eerder raar vinden of vervelend.

Dit is niet de enige reden waarom ik niet meer in Nederland ben... Italië heeft het moeilijk, want de crisis is er, maar het is een sportland, van Trentino tot Toscane. Ik voel me er heerlijk bij.

Castagneto Carducci - Bolgheri - Viale dei Cipressi