maandag 29 april 2013

controcorrente

Gisteren op TV was alleen maar nieuws over de aanslag die gepleegd is in Rome bij Palazzo Chigi. Een Calabrese heeft twee politieagenten neergeschoten voor het paleis. Een man zonder werk en gescheiden van zijn vrouw, alles kwijt...wanhopig.

Daarna zagen we de paus op het nieuws. Ja, dat heb je in Nederland niet dat je de paus ziet op TV en zijn zegen hoort vanuit het Sint Pietersplein. Maar ok, paus Francesco heb ik dus gisteren horen zeggen wat mij is bijgebleven. Hij moedigde jongeren aan, maar ook volwassenen om "controcorrente" te zijn. Wat houdt dat in? Ik was met Marco en hij legde mij haarfijn uit...nou goed. Ik, maar ook hij, wij zijn "controcorrenti". Wij gaan tegen de stroom in, d.w.z. wij leven anders dan anderen. Corrente is stromend water, en als je dus contro (tegen) corrente bent, dan ga je ertegenin.  Zoals ik bijvoorbeeld, ik heb geen standaard leven. Een woning, vaste baan, een relatie, getrouwd, kinderen..heb ik niet. En dat wil niet zeggen hoe anderen leven of hoe ik leef verkeerd is! Integendeel. Iedereen moet leven zoals hij of zij gelukkig is. Maar van zo'n iemand, zoals de paus, die de mensen aanmoedigt dat je moet durven in je leven, proberen een andere weg in te gaan en kijken wat de mogelijkheden zijn. Ook al is dat niet altijd de makkelijke weg, maar dat is ook goed. Marco is ook anders, we zijn best wel hetzelfde. Ook hij investeert, organiseert en doet van alles en nog wat. Alles is mogelijk! Positief en ervoor gaan met wat je ook doet! Alleen het verschil met hem is dat ik in een ander land ben. Mijn ouders, vrienden en familie zijn ver weg, en dat heeft hij niet. Maar allebei leven we best in onzekerheid. Want wat ga ik bijvoorbeeld weer doen na het seizoen in Toscane?

Zoals vandaag had ik contact met mijn werkgever in Toscane, en de datum om te beginnen met werken wordt weer uitgesteld. Nu is het van 10 naar 15 mei. Nou is dat niet het allerergste, maar soms denk ik dan wel eens...waar ben ik eigenlijk aan begonnen? Dus, ik moest vanochtend weer gaan bedenken waar ik kan verblijven. Nou zal ik niet onder de brug slapen, want vrienden heb ik  die mij voor een paar dagen in huis willen, maar leuk is soms anders. Goed, maar wat maakt het nou heerlijk om in Italië te leven? Er werken en wonen is absoluut erg moeilijk, en zeker in deze onzekere tijden. Maar ik heb ook gezien in Nederland, daar is het ook niet meer zo zoals het geweest is. En volgens mij kan ik daar ook niet meer aarden...

Nee, Italie is mijn thuis, ondanks de hoogte maar ook zeker de dieptepunten. Ik ben ook verwend, ik wil alleen maar op mooie plekken leven en zijn. Waar het warm is, waar je lekker eet, waar de bergen of de heuvels zijn, het strand dichtbij, het hardlopen in de natuur. Als je in Nederland gaat hardlopen is alles zo vlak, en vaak ook ... wel een beetje saai. Maar natuurlijk heb je ook mooie plekken in ons land. Maar ik kan me gewoonweg niet meer voorstellen dat ik het leventje weer zal gaan leven zoals ik dat in Rotterdam altijd heb gedaan! Dat ken ik wel.

Dus, ik ben "controcorrente", waar een prijskaartje aan vast hangt met heel veel geduld en positieve instelling. En het geeft ook voldoening. Ik doe heel veel nieuwe ervaringen op, ik ontmoet nieuwe mensen. Ik kan, als ik wil, echt een boek schrijven over mijn leven in Italië en dan geef ik de titel : La vita in Italië is niet altijd bella! Of ja, deze is ook wel leuk : "De avonturen van Syl"!

vrijdag 26 april 2013

Ambachtelijk bier in Umbrie

In Nocera Umbra, provincie Perugia in Umbrie, staat een oud monnikenklooster genaamd "San Biagio". Nu wordt daar ambachtelijk bier gebrouwd van natuurlijke producten en lokaal water. Gisteren, 25 april de eerste dag van het festival Umbriabeecoming, stond op het programma  bierproeven bij het voormalige klooster "San Biagio". En omdat ik graag lekker bier drink...wilde ik dit niet missen!

Om 9.00 uur vertrokken we met de "Fiat grande Punto" vanuit Terni. Samen met Marco, Laura, Stefano de chauffeur en Diego reden we richting Foligno via de Via Flaminia naar Nocera Umbra. Ik was daar nog nooit geweest. Tot twee keer toe kwamen we borden tegen "strada chiusa" wat betekent weg afgesloten. Een keer op de Via Flaminia die ons zo naar Nocera Umbra leidde en een op een alternatief binnendoor weggetje. Dus dat betekende ... heel veel omrijden in de bergen met de grande Punto! Veel bochten en dorpjes kwamen we tegen. Onder andere het dorpje "Capodacqua", wat betekent "Hoofd van het water". En Marco kennende die maakte daar grapjes over. Capodacqua, een dorpje van niks, maar een ding is zeker, deze naam zal ik nooit vergeten. Daarbij kwamen we borden tegen naar India en Quebec. Dat schepte wat verwarring. En daarbij, de bergen in Umbrie...het leek wel Trentino! Maar goed, uiteindelijk kwamen we dus ruim een uur te laat op de proeverij San Biagio. Inmiddels we zijn in Zuid Italië en dan is te laat komen niet ongewoon. We waren wat gaar van de lange reis, en natuurlijk hadden we behoefte aan....ja, bier! Dorst in drinken en honger in eten.

Giovanni heeft een lange grijze baard, dat vertelde Marco ons van te voren..een echte monnik! Maar hij is alles behalve een monnik. Hij komt uit Bergamo en brouwt bier sinds 20 jaar. Hij weet er veel vanaf. Hij is daarbij duidelijk in zijn uitleg, sympathiek en zijn bier is o zo lekker! Hij zei in het begin, ik laat jullie vier verschillende bieren proeven. Dat is al veel! Dat wordt dronken worden...oh oh. We begonnen met de pils Gaudens een licht blond biertje. Kaas van koeienmelk en geitenmelk kregen we erbij. Lekker zacht en heerlijk van smaak was die kaas. Daarna gingen we over naar de Weizen. De Verbum. Dat was mijn favoriet! Ik hou van Weissbier. En daarbij kregen we de "Sella" ham als snack. De Sella is een zwarte varken die buiten leeft in de natuur. Na 20 maanden buiten geleefd te hebben op een boerderij en zich ontwikkeld te hebben tot een volwassen vet varken wordt de Sella geslacht. En deze prosciutto, de Sella dus genaamd, is bijzonder lekker. Veel vet zit eraan. Normaal is een droge ham, de prosciutto crudo, best zoutig, maar deze ham is alles behalve zout. Je zou eerder zeggen "dolce". Het spekvet smelt in je mond. Dit kun je vergelijken met de "Lardo di Colonnato". De beroemde spek uit Toscane. Zeer smakelijk. Al snel gingen we over naar de donkere biertjes. De Ambar en de Monasta. Ze hebben een lekker bitter nasmaakje. En uiteraard volgden er nog meer kazen, brood en salami's. De vier verschillende soorten bieren werden al snel zes. Wat naar toch! Giovanni had het gelijk begrepen. Wij van Umbriabeecoming houden van het goede leven, en van Umbrie! En dat houdt in genieten van de mooie omgevingen, lekker eten en drinken in het groene hart van Italië.

Samen met Laura aan de  "Weizen"
Tegenover de bierbrouwerij is een agriturismo met kamers, restaurant en wellness centrum. Daar kregen we een rondleiding van Giovanni.
En na de vele biertjes en gezelligheid hadden we heel sterk behoefte aan een koffietje. Of m.a.w. een espresso!

Na deze geweldige activiteit zijn we doorgegaan naar de volgende "visita". De Abbazia dei Sette Frati in Piegaro. Een voormalig klooster. Vorig jaar was dit al een activiteit van het festival. Ik kende het al, maar het blijft er mooi en daarbij de saffraan taart en de olijfolie die ze zelf maken zijn voortreffelijk. Enorme gastvrijheid. Achter de abdij is een moestuin waar allerlei kruiden en fruitbomen groeien. Een terras eraan grenzend zorgt ervoor dat je in alle rust en stilte kunt genieten van een boek en een goed glas wijn. Je hoort alleen de vogels fluiten en je hebt een prachtig uitzicht over de groene Umbrische heuvels.

Het festival Umbriabeecoming heeft helaas nog niet zo'n naamsbekendheid in Umbrie en in het buitenland. Maar het is echt een goed concept. Een goede uitvalhoek om het "echte" Umbrie te kennen. Het onbekende, het pure...ik kan het iedereen aanraden. Is het niet voor dit jaar, dan is het wel voor een volgende keer. Ik ga ook zeker meer schrijven over de activiteiten die ik ga doen tijdens het festival. Het is zo genieten! I keep you informed!





dinsdag 16 april 2013

Palazzo del Papa

Na een bezoek aan de stad Assisi, was het tijd om te gaan lunchen. Met restaurants ben ik een beetje huiverig geworden..na mijn ervaring in Venetië vertrouw ik alleen maar op adviezen van bekenden. Je zult zeker wel lekker kunnen eten in Assisi, maar Assisi is zo enorm toeristisch dat ik gewoonweg niet meer wil riskeren. En ik ken er niemand, ja dat zou je niet zeggen, maar het is zo. Dus.. dan maar even wachten.

Palazzo del Papa, Strettura
En ja, ik ben naar het bekende gegaan waar ik twee jaar geleden heb gewerkt. Strettura. Een dorpje van niks, 15 km van Spoleto en 10 km van Terni. Strettura, bekend om zijn traditionele ongezouten brood. In dit dorpje heb je restaurant Palazzo del Papa. Een familierestaurant van generatie op generatie. De eigenaren Fabio en Luca zijn twee broers die het restaurant, de hotelkamers en de appartementen beheren. Een perfecte locatie voor een vakantie in Umbrie. In de tuin is een zwembad met kinderspeelplaats. De eetzaal bevindt zich op de begane grond, evenals de conferentieruimte, de keuken en de bar. De kamers zijn rustiek ingericht en hebben een eigen badkamer. De appartementen beschikken over een kitchenette en een eethoek. Het landhuis is makkelijk bereikbaar. Aan de Via Flaminia.

Ik wilde in het restaurant eten. Het restaurant was dicht, maar de familie zat aan tafel! Je weet wel, zoals je Italië ook voor je ziet, een lange tafel met gezelschap, wijn, brood, water, risotto, groenten en vlees op tafel. Blij iedereen weer te zien. Ook de papa van Luca en Fabio zat aan tafel. Altijd met een glimlach. Ik werd hartelijk verwelkomd en uitgenodigd om mee te eten. De lunch was heerlijk en daarbij, ja ik moest er wel om lachen, de wijn die op tafel stond was van Cantina Ponteggia. Dat is een wijnkelder in San Gemini, dichtbij Terni, waar je heerlijke wijntjes kunt kopen en proeven! Zoals de Eva'tje, mijn favoriete Rose! Lekker gegeten in goed gezelschap.

Wat een gastvrijheid en wat is het heerlijk om weer in Umbrie te zijn. Alles is zo mooi groen. En wat dacht je van de pittoreske dorpjes tegen de heuvels aan. Het lijkt soms wel een sprookje Umbrië. Zo mooi.

zondag 14 april 2013

carciofi fritti en tiramisu

Carciofi fritti en Tiramisu
Ik ben in Trentino, San Martino. Een plaatsje dichtbij Arco. Op het balkon bij Manuela thuis heb je uitzicht op het kasteel van Arco en de bergen. Na het seizoen in Val di Fassa ben ik direct hier naartoe gekomen. Na de afslag Rovereto Sud neem je de weg richting Lago di Garda, Arco en Riva del Garda. Die weg ken ik met mijn ogen dicht. Logisch als je er een tijd hebt gewoond en je er altijd komt. Arco is ook altijd mijn tussenstop naar het zuiden van Italië. Vanuit Nederland is het ongeveer 1200 km rijden, dat is te doen in 1 dag. Maar dat is ook wel het maximale.

Manuela is kok en ik heb haar een paar jaar geleden leren kennen via mijn werk. Samen hebben we 1 jaar in de keuken gestaan. Ze heeft een groot hart en daarbij kan ze heerlijk koken.
Zoals ook vanavond eten we gefrituurde artisjokken, soep en als toetje tiramisu. Wie vindt dat niet lekker? En voor de lunch pasta pomodoro en salade. Ik word altijd in de watten gelegd in huize Signoretti. Ik bof maar met zo'n vriendin als zij! Niets is haar te veel....

Morgen naar Terni, Umbria, voor het festival Umbriabeecoming. Daar zie ik ook weer oude bekenden. Wat kan ik daar toch naar uitkijken en wat heb ik ze veel te vertellen!

Samen met Manuela bij Cafe Trentino, Arco

dinsdag 9 april 2013

A beautiful day

Wat is het toch heerlijk om in Venetie te zijn en vooral met mijn best vriend Antonio. Dankzij hem ken ik Venetie als geen ander. Ook dankzij mijzelf, zoals hij zegt. Maar 10 jaar geleden in 2003 is het allemaal hier begonnen. In Venetie. Hij was degene die mij stimuleerde om telkens weer terug te komen. Hij heeft mij meegenomen naar de Festa del Redentore, de beste visrestaurants in Venetie en op het eiland Lido, de feesten op het strand, de borrels, de biertjes, pizza's, vrienden...

Nu zijn we 10 jaar verder, maar voor altijd vrienden voor het leven!

zondag 7 april 2013

In love with..

Venice..

Zoals Antonio mij zegt. Verliefd op de hoofdstad van de Veneto, de stad van de wateren. Ik zou eerlijk gezegd niet weten hoeveel keer ik hier ben geweest. Maar veel, heel veel. De stad ken ik met mijn ogen dicht. De bezienswaardigheden, de restaurantjes, de musea, evenementen...het is me allemaal bekend.

biscotti Veneziani
Momenteel heb ik een appartement genomen in de "sestiere" dat is dialect voor "quartiere" wijk San Marco. Appartement "mini" oftewel "Malipiero" zoals ook te vinden op mijn website Stella Alpina. Dichtbij het restaurant Osteria Al Bacareto en 10 minuten lopen van het San Marco plein. Erg centraal gelegen. Aangekomen heb ik eerst lekker gegeten in het restaurant samen met de vader van Adriano. Een geboren en getogen Venetiaan. Alsof ik thuis kwam. En zo voelt het ook. Het appartement zelf is perfect. Ideaal voor stelletjes. Thee, koffie en koekjes "dolcietti veneziani" vond ik in de keuken...lekker! En zoals altijd heeft Adriano leuke uitnodigingen. Ik was samen met Angelica, een vriendin - voormalig collega van mij, gisteren 6 april uitgenodigd voor de opening van de tentoonstelling Rudolf Stingel in Palazzo Grassi. Super! Zij is mij komen opzoeken in Venetie voor twee dagen.

Toen ik in Val di Fassa was, en dat is niet zo lang geleden, dacht ik, ik ga alleen maar vis eten in Venetie. Vakantie vieren en uitrusten. En tot nu toe is mij dat aardig gelukt. Bij Rialto brug Al Muro organiseren ze elke zaterdagmiddag een lunch buiten op het plein. Daar werkt mijn beste vriend Carlo. Dit keer was er frittura di pesce met een glas Chardonnay. Heerlijk toch? Daarna met vrienden in een "locale tipico" een klein glaasje spritz gedronken "una pallina" op z'n Venetiaans gezegd. Een bar aan de Strada Nuova. Ik kende het niet, want ik loop daar altijd voorbij. Een erg drukke winkelstraat is dat. En niet wetende dat daar de locals komen! Dus een nieuwe tip!

Die vrienden zijn overigens niet zomaar vrienden. Die heb ik zo ontmoet op het plein bij Rialto, heel spontaan. Gisteren dus...Carpe Diem! Maar dat heb je als je alleen reist, dan maak je sneller vriendschappen. Ik kan niet uitleggen hoe dat voelt en wat het met je doet. Maar het is mooi. Venetie is mooi. Mensen zijn fantastisch. Ieder heeft zo een verhaal. Een artiest, een schrijver, donker, wit, oud, jong, rijk of arm... Andere verhalen horen vind ik geweldig!

Ik kijk nu uit het raam vanuit mijn appartement. Het is tijd voor Spritz Aperol met Flavio. Mensen lopen voorbij, het is hier erg rustig. Maar ik ga weer de drukte tegemoet, de gezellige barretjes, de bruggetjes en resaurtantjes. I put on my Nike's and I go and NJOY my Venice!

maandag 1 april 2013

Aan alles komt een eind..

Ik kan me nog heel goed herinneren toen ik op hockeycamp was in Amsterdam, heel lang geleden, zei een vriendinnetje van mij dit ooit. Aan alles komt een eind, aan de leuke dingen maar ook aan de minder leuke dingen. En dan ben je 16 jaar en zeg je dit...nou goed. Dit is me altijd bij gebleven. Geen idee waarom. Maar soms heb je dat. Dat mensen je iets zeggen en dat je dat nooit zult vergeten.

Het seizoen is afgelopen. De afgelopen vier maanden leken wel jaren. Dat klinkt misschien overdreven, maar ik had als snel door dat dit winterseizoen heel zwaar zou worden. En dat is het ook geweest. Elke dag 10 uur werken, zonder 1 dag vrij...wie doet mij dit na? Een leven in Italie is zeker geen rozengeur en maneschijn. Neem dat van mij aan...
Ik was aangenomen als secretaresse, maar uiteindelijk heeft mijn werk een hele andere wending gekregen. Doordat mijn kamergenoot Angelica is uitgevallen heb ik haar moeten vervangen. In het begin dacht ik dat het tijdelijk was maar uiteindelijk heb ik twee maanden haar werk moeten doen...en dat bestond uit: bediening, bar, glazen wassen, tafels afruimen, tafels dekken, stofzuigen en "merenda". Dat laatste houdt in "high tea". Elke dag in de middag van 15.00-17.00 kon je van alles en nog wat nemen in de eetzaal. Zoals toetjes, taarten, pizza, salades, alcoholvrije drankjes, koffie, thee etc. etc. Het kon niet op. In de middag liepen we in een tiroleser blauw-wit geruiten bloesje met zwarte broek en in de avonden droegen we een dirndl....die op het laatst wel erg wijd gingen zitten. Maar goed.

In de keuken kwam ik maar al te graag. De vriendschappen die zijn ontstaan zijn prachtig. Iedereen heeft zo een bijnaam gekregen, en ik was TomTom! De navigator. De koks hebben uitstekend werk gedaan. Iedereen was tevreden met het eten, maar ook over de service. De recensies kun je lezen op Tripadvisor.

Het werk zal ik niet missen, evenmin de tiroleser jurken en bloesjes. Maar wel mijn collega's in de keuken en ...  de bergen. De Dolomieten zijn hier zo mooi! Alleen jammer dat ik er zo weinig van heb kunnen genieten. Als afsluiting zouden we gaan skiën woensdag 3 april. Maar ook gisteren, onze laatste werkdag is niet gegaan zoals we hadden verwacht. Onverwachts was er een sterfgeval in de familie van het hotel. Een familielid is onder de lawine op de Ortelberg terechtgekomen. Een Alpine gids die een gezin achterlaat met twee kinderen. Geen reden om het einde van het seizoen te vieren dus. De sfeer was down. De spumante stond koud, maar die hebben we dicht gelaten.

En zo zie je ook maar weer...het is weer allemaal relatief. Morgen vertrek ik naar Arco en daarna vertrek ik een paar dagen naar Venetie. La mia bella Venezia...

Mijn laatste dagje hier in Vigo di Fassa. Ik ga mijn spullen inpakken. Het is mooi geweest, 24/7 gewerkt, er is veel gebeurd. Te veel om op te noemen. Nu lekker bijkomen. Ik ben er klaar mee. Vanavond pizza eten met de collega's, en op naar het volgende avontuur in Toscane.