zaterdag 28 september 2013

quando si va in montagna non si torna mai a mani vuote

Dit is een gezegde in Trentino. Het betekent: Als je de bergen in gaat kom je nooit met lege handen terug.

Manuela is een vriendin van mij in San Martino. Bij haar verblijf ik altijd als ik in Trentino ben. San Martino is een klein dorpje op 10 minuten loopafstand van Arco. Dit dorp is echt heel Oostenrijks. De huizen hebben dikke wanden, de kleuren, de poorten. Dit is Noord Italië.

Vanochtend zijn we naar de markt geweest in Dro. We moesten ricotta kopen, honing en mortadella. Bij mortedella denken velen aan de gesneden boterhammenworst met of zonder pistachenoten. Deze mortadella is van rauw vlees gemaakt. Het lijkt erg op Lucanica. Een typisch gerecht uit deze omgeving. Het enige wat is toegevoegd is zout. Meer niet. Ontzettend lekker. Op de markt met de verkoopster van de ricotta (schapenkaas) hebben we eerst een koffietje gedronken, want ja, we zijn nog altijd in Italië. Er stonden maar vier of vijf kraampjes op de markt, meer konden er ook niet bij. Maar dat was precies goed zo. Er was een gezellige sfeer in het centrum van Dro.

De hond van Manuala was mee, Selva heet ze. Dat is een jachthond die vroeger altijd met haar vader ging jagen in de bergen. Ze is nu wat oud, maar een ontzettend lief beest. En ondertussen kent ze mij maar al te goed. Een stukje teruggereden met de Fiat 500 naar Ceniga, waar de rivier de "Sarca" stroomt hebben we een stukje gewandeld en zijn we op zoek gegaan naar hazelnoten. Daarvan maakt Manuela o.a. worteltaart. Onderweg kwamen we een kleine eetlocatie tegen waar je polenta van aardappel en porchetta kon eten. Lekker, met dan ook een biertje erbij!

Een heerlijke ochtend dus. Zonder haast, gewoon het echte Trentino beleven. En zeker als je samen met iemand bent van de omgeving die je verhalen vertelt over voedsel, gewoontes, de omgeving. Dat is leuk.

markt Dro (TN)
Manuela

Aardappel polenta
 
op zoek naar hazelnoten

melk tappen uit de muur

zondag 22 september 2013

Goodbye Tuscany

Het seizoen is voorbij, maar het is nog ontzettend warm in Toscane. Gisteren naar het strand geweest, gezwommen, en daarna lekker gegeten bij "super" Mario, Pizzeria al Vecchio Frantoio. Ik kan me niet voorstellen dat het in Nederland al herfst is. Althans, dat het daar kouder is dan hier. Ik heb nog geen jas of trui aangeraakt. Dat zal wennen zijn als ik in Nederland ben in oktober. Morgen vertrek ik naar het groene hart van Italië, Umbrië. Ik ga eerst een paar dagen naar Tuoro sul Trasimeno. Dat is een klein plaatsje net over de grens van Toscane aan het Trasimeense meer.
Die omgeving ken ik nog niet goed, dus ik ben benieuwd. Al vlak daarna ga ik naar Arco Trentino, waar ik mezelf trakteer op een wandeling op de Monte Altissimo. Als het weer het toelaat natuurlijk. Zaterdag is het zonnig, dus dat moet lukken. Ik zal geen sneeuwschoenen nodig hebben, denk ik.

30 september ga ik met de trein vanuit Rovereto naar Venetië S. Lucia. Het centrum van de stad van de Dogen. Omdat ik niet langer dan 30 september bij Manuela in Arco terecht kon ben ik van plan eerder te vertrekken naar Venetië. En ik ben heel blij, want Adriano heeft mij een appartement gegeven voor twee extra dagen dichtbij het San Marco plein. Ook een appartement die Stella Alpina verhuurt. Een prima bilocale. Twee dagen extra in Venetië voordat mijn vrienden uit Nederland komen. Ik heb al leuke restaurantjes en uitstapjes geregeld, en als het lukt ook een begeleide tour met Linda, een vriendin/collega van mij die op het Lido woont. Leuke vooruitzichten.

Dan is het tijd om naar Nederland te gaan. In april was ik ook in Nederland, maar dat was zo kort. Het lijkt wel veel langer geleden dat ik iedereen gezien heb.

Vandaag is mijn laatste dag in Sassetta, een dorp met maar 500 inwoners. Het uitzicht vanuit mijn raam is werkelijk fantastisch. De mensen die ik in mijn dorp heb ontmoet zijn geweldig. De slager die voor mij gevulde konijn heeft gemaakt, en mij heeft gevraagd mee te gaan jagen op fazanten en hazen. Dat is nu de periode. In november wordt gejaagd op everzwijnen. Maar ik heb hem vriendelijk bedankt. Ik kan dat niet. Ik eet het wel, maar ik hoef het niet te zien. De mensen van de alimentari waar ik bijna elke dag een boodschap deed, of Ivana van de bar waar ik zo nu en dan een praatje maakte. Mijn kapper om de hoek is een ontzettend leuk mens. Ja, ik ben zowaar naar de kapper geweest, twee keer. Zo ga ik nooit en zo ga ik 2x in een maand. Ik loop nu met kort(er) haar. Beter zo. Ik was die lange haren heel zat..

De mensen van de cantina van Serni Fulvio Luigi aan de Viale Bolgherese zal ik nooit vergeten. And last but not least Piero, mijn collega waarmee ik heb samengewerkt in hotel Bambolo. We hebben veel meegemaakt. Een man die heel hard werkt, ongeveer 12 uur per dag, zonder 1 dag vrij sinds februari. Wat heb ik daar bewondering voor.

Iedereen in het dorp weet wie ik ben en hoe ik heet. Silvia met de "i". Ik ben de Nederlandse die veel traint in de Toscaanse heuvels en die de marathon gaat lopen van Venetië.
Lieve mensen allemaal. Ik ga het ook missen, want elke ervaring neem ik mee. Maar de herinneringen blijven altijd. Ik heb de "Sassettani" beloofd ooit weer langs te komen, maar dan zal het niet voor werk zijn, maar voor vakantie.

Venetië Osteria Bancogiro
Piero

woensdag 18 september 2013

La Pineta

Het wordt wel erg saai al die verhalen en stand van zaken over mijn voorbereiding op de marathon van Venetië. Maar toch, dit is voor mij nu mijn focus. Mijn doel.
Vanochtend heb ik 33 km gelopen in de Pineta (Pinewood). Van Marina di Bibbona naar Marina di Cecina. Een paar keer heen en terug, met daarbij een rondje Marina di Bibbona (paese). Het weer was geweldig. Perfect. Ik was daar een tijdje niet meer geweest, dat komt omdat ik in Castagneto Carducci werk, en woon in Sassetta. In de Toscaanse heuvels. Geen tijd gehad en daarbij de afstand. Als je 24/7 werkt dan heb je geen zin om nog eens de auto te pakken, 20 km te gaan rijden om een stukje te gaan rennen. Maar dit keer wilde ik wel. Ik heb vrij, en ik wilde nog een keer meer dan 30 km lopen. Ik heb altijd getraind in de heuvels, dichtbij huis, maar nu wilde ik een lange afstand afleggen op vlak en zacht ondergrond. Ik dacht in het begin...makkie. Door in de heuvels te lopen worden je benen ontzettend sterk en weet je op een gegeven moment niet beter. Maar het was alles behalve een makkie. Allereerst zag ik weer bekenden, en dat doet een mens altijd goed. Hardlopers die ik ken van vorig jaar. Giancarlo, Claudia de supersnelle atlete... als je die ziet lopen echt ongelooflijk. Heel sterk en snel. Die loopt een marathon makkelijk binnen de drie uur. Dat ga ik nooit halen. Maar respect. Een kwestie van trainen, trainen en trainen. Goed eten en uitrusten. De reden waarom het, denk ik, niet helemaal goed ging was dat ik mentaal er niet bij was. Moe gewoon moe. Ik wilde in eerste instantie 35 km lopen, maar het zijn er 33 geworden. Ik weet het, niet slecht, maar het tempo is werkelijk niet al te best. En ik denk dat ik me er maar bij moet neerleggen..ik ga geen PR lopen. Ik wil daar niet aan denken. Het moet realistisch zijn, en ik denk dat ik gewoonweg te veel van mezelf vraag. En daar betaal ik nu voor. Alles bij elkaar, het werk, de stress, alles zelf moeten regelen en doen. Al die jaren, nou goed, ik wil niet blijven klagen. Maar ik leg me er gewoon bij neer. Punt. En tijdens de marathon ga ik gewoon lekker lopen, en genieten van de route en Venetië. Ik ben geen topatleet. Ik doe ook maar wat. Ik neem nooit voedingssupplementen, Gatorade drink ik nooit. Ik neem niks extra's. Ook als ik loop drink ik niet. Maar daar ben ik aan gewend. Het enige wat ik wel neem is af en toe een banaan. Maar dat is dan ook alles. En als ik weet dat ik een lange afstand ga lopen, dan eet ik eenvoudige pasta in bianco met burro fuso en parmesaan. In ieder geval ben ik begonnen met het innemen van Natriumcarbonaat, hier in Rosignano Solvay wordt Bicarbonato di Sodio (Natriumcarbonaat) gemaakt. Dat kun je in de supermarkt kopen. Het is een middel om groenten te wassen, voor in de wasmachine te doen of voor de afwas te gebruiken. En ik neem het om kramp in de kuiten tegen te gaan. Dat lijkt wel heel bizar, maar een goede vriendin van mij die vroeger aan topsport deed heeft mij dat geadviseerd in te nemen. Elke dag een half theelepeltje in een glas water. Het proeft een beetje zoutig, maar het helpt. Vorig jaar heb ik het ook ingenomen, en het heeft geholpen. Dus waarom niet?

Vrijdag is mijn laatste werkdag bij hotel Bambolo. Vandaag en morgen lekker vrij. Het is heel onwaarschijnlijk, maar al snel zit ik in het mooie Umbrië en daarna ga ik naar Venetië om mijn vrienden weer te zien. De tijd vliegt dus echt. Ik weet nog in het begin, in mei toen het seizoen van start ging leken Venetië en Umbrië nog zo ver weg, maar nu is het bijna zover. Als ik zo terugdenk aan mijn werk in Val di Fassa, dat lijkt wel jaren geleden, maar dat zijn alleen maar een paar maanden. Kun je nagaan, wat er allemaal zo gebeurd in een jaar. Met oud en nieuw liep ik in een dirndl jurk rond en voor je het weet is het alweer zover. Kerst en Oud en Nieuw. Maar dan zal ik niet in een dirndl lopen, ik ga nu feesten met vrienden in Umbrië. Dat heb ik denk nou wel eens verdiend..


zondag 15 september 2013

a rainy day in Tuscany

Vandaag is het gewoon "una giornata no". Allereerst heb ik late dienst, het regent, en ten derde is het in Sassetta een beetje uitgestorven. De winkels zijn niet meer open, 's avonds zijn de restaurantjes leeg en bij de locale barretjes zie je alleen maar de locals. Geen toerist meer te bekennen. Het einde van het seizoen is in zicht, maar het jachtseizoen is begonnen! September, oktober dat zijn de maanden van de jagers. Elke ochtend wordt op everzwijnen en reeën gejaagd. De jachthonden gaan helemaal door het dolle heen als er geschoten wordt. Ik eet graag everzwijn en ree. Ik ben de heiligste niet. Maar ik vind het toch zielig. Als ik na mijn werk naar huis rij, kom ik vaak een ree tegen op straat.. dat vind ik mooi. Maar soms denk ik dan, binnenkort ga ik weer eens lekker reeën-goulash eten bij Il Vecchio Frantoio in Castagneto Carducci.

Als het goed is moet ik nog twee of maximaal drie dagen werken in het hotel. Het lijkt heel onwaarschijnlijk, maar na 20 september kan ik weer gaan en staan waar ik wil. De maanden zijn voorbij gevlogen. Het was net een film...

De belangrijkste scenes waren in augustus tijdens het Bolgheri Melody festival. Nu is het allemaal weer back to basic. Saai zeg! Gewone mensen die op vakantie zijn. Ik wil in het hotel Noemi, Tony Renis, mensen van de RAI! Dan gebeurt er nog eens wat. Nu is de ontbijtzaal weer normaal ingedeeld, maar toen hadden we een prive hoekje in de zaal gecreëerd met op de tafels papieren dubbelgevouwen "riservato" A4-tjes. Heel primitief. En dan de scenes erom heen. Ik wilde nog een handtekening vragen of een foto maken voor mijn Facebook-pagina, maar helaas helaas, daar is niks van gekomen. Het viel me overigens nog mee dat er geen camera's of fans waren bij het hotel tijdens het festival..

Velen geloven dit vast niet allemaal, en ik weet zeker dat mijn ouders thuis in Maassluis dit niet zullen begrijpen of geloven. Tony wie? Noemi hoe? Mah... ja Bocelli kennen ze, die heb ik dan niet gezien. Maar het had zo gekund. Elke dag was een verrassing.

Aftellen nu. Morgenavond ga ik met een vriendin pizza eten, die heb ik de hele zomer niet gezien. Wat kan ik daar naar uitkijken. Misschien in de vrije dagen die ik nog heb ga ik een dagje naar Elba. Maar dat is nog te bekijken. Afhankelijk van het weer. Ik moet ook weer wat kilometertjes gaan lopen want over ruim een maand is het al zover. De marathon van Venetië. Als ik daaraan denk krijg ik al de kriebels, want ik weet wat mij te wachten staat. Na de 35 km.. afzien. De laatste 7 kilometer bruggetje op en bruggetje af rennen in het centrum van Venetië.

Maar eerst naar Nederland, Rotterdam, Amsterdam..! En de borrel op 13 oktober in Dordrecht die ik samen met Marco organiseer. Die wordt super leuk. Vieren dat ik een baan heb in Umbrië, in Perugia.

 

zaterdag 7 september 2013

Japanse koekjes

Afgelopen week hadden we gasten uit Japan. Een stel. Ruim van te voren hadden ze contact met ons opgenomen om een wijnproeverij te organiseren en om een exclusief diner te reserveren. Nou laat dat maar aan mij over! Ook al ben ik niet van deze omgeving, en is Piero de echte expert als het gaat om eten en drinken, ik ken de Alta Maremma redelijk. Ik ben al her en der geweest dus een vreemde ben ik niet meer...

Een bezoek aan de wijnkelder Le Macchiole in Bolgheri en een diner in La Tana del Pirata. Helemaal een succes en als dank daarvoor heb ik koekjes gekregen uit Tokyo. Een klein aandenken voor wat ik heb geregeld voor hen. Ze zijn nog niet op. Maar dat duurt niet lang meer, vrees ik. Een zoetekauw ben ik wel... "eine Süßknape" zoals ze dat in Duitsland zeggen. Ook mijn kennis van de Duitse taal is overigens alleen maar beter geworden. Duits praten is leuk, soms ga ik van het Italiaans naar het Duits, met Engels er tussendoor. En af en toe kan ik ook Nederlands praten met de gasten. Ik ben al bijna zover dat ik in het Italiaans ga denken. Logisch ook. Dus vertalen van het Italiaans naar het Duits...grappig.

Onlangs heb ik een uitnodiging gekregen van een Russische familie in Stuttgart om langs te komen als ik in de buurt ben. Met Lena had ik een klik, de moeder van het gezin. Nou zal ik niet meer zo snel door Duitsland naar Nederland rijden, maar het is altijd leuk zo'n adresje. Een uurtje van München vandaan wonen ze. Daar wil ik ooit gaan shoppen. In de stad van Robben...

In de tussentijd heb ik veel mensen ontmoet op mijn werk. Erg leuke en minder leuke, maar dat hou je altijd. Met de een heb je meer contact dan met de ander. Onlangs is ook weer meneer Pagani langs geweest. De meneer van de zonnebrillen. Die heeft een ontzettende dikke BMW met allemaal brillen in zijn achterbak. Hij moest naar Elba en Pisa voor zijn werk. Altijd als hij er is kletsen we bij en als het even kan gaan we een hapje eten. Hij woont in Milaan en reist door heel Italië voor zijn werk.

Nog 2 weken en dan zit het seizoen erop. Ik schreef laatst een vriend van mij in Venetië. Ik heb geen idee hoe ik dit allemaal volhoud maar blijkbaar is het wel mogelijk. Vijf jaren lang alleen werken en wonen in een ander land, die onzekerheden, mijn marathons..en alles wat ik heb meegemaakt. Ik ken die vriend van mij al 10 jaar. Ik heb hem leren kennen toen ik reisde in Italië. En hij weet hoe ik ben. Wat hij mij heeft geschreven raakte mij. Als laatste zei hij: "het is ook mooi om je ergens te vestigen, zonder angst te hebben..." Dat klopt. Ik heb lang heen en weer gereisd en gewerkt. En altijd als ik vrienden had gemaakt, ging ik weer weg.. dat is Supertramp. Het avontuur aan. Maar nu is het einde in zicht. Ik heb werk gevonden in Umbrië bij Villa in Umbria. Geen seizoenswerk meer, maar werk voor een langere periode. Voordat ik ga beginnen ga ik eerst naar Nederland en naar Venetië voor de marathon. Uitrusten, rennen en mijn familie weer zien.
Ik heb zin in mijn nieuwe werk, het gaat mooi worden. Vanaf november start ik.




zondag 1 september 2013

september

Gisteren met Zwitsers gesproken en volgens hen is de herfst daar al begonnen. Hoe zou het weer dan zijn in Trentino vraag ik me af? Overdag is het heerlijk in de zon en 's avonds koelt het al snel af. In de nacht is het in Zwitserland al 10 graden. Brrr koud. Hier in Toscane is het nog zomer, je merkt wel dat de allerwarmste periode voorbij is, maar het is nog steeds 30 graden.

Ook als ik ga hardlopen in de ochtenden hoef ik niet meer om 7.00 uur te starten, maar is 8.30 uur al voldoende. Ik wilde vanmorgen 30 km lopen maar het ging gewoon ECHT niet deze keer. Allereerst zag ik dat de batterij van mijn Garmin horloge bijna leeg was. Drama, ja wat een probleem, ik kon na 18 km niet meer zien hoe hard ik ging. Vlak daarna ging mijn veter los, daar heb ik toch altijd een hekel aan. Veter los tijdens het lopen. Dat haalt mij uit de concentratie en niet veel later werd ik gestoken door een insect. Hoogstwaarschijnlijk door een wesp, want ik heb er nog steeds last van. Ik kon het gif er ook niet uitzuigen. Dus nu zit ik met een pijnlijke dikke arm te schrijven...nou goed. Er zijn ergere dingen.

Dus, maar 24 km gelopen. Even kijken wanneer ik weer die 30 ga doen. Zeker binnenkort want de marathon van Venetie is al snel, en nu moet ik de kilometers maken. Ik heb al behoorlijk wat afstanden gelopen, maar nog niet naar mijn voldoening. Ik moet nog steeds een medisch certificaat halen bij een sportarts en dan is de inschrijving compleet. Maar dat komt goed, eind september ben ik in Terni en ga ik naar dokter Corsetti. Dan moet ik weer fietsen met plakplaatjes, allerlei oefeningen doen en wordt er geluisterd naar mijn hart.

Het is ongelooflijk maar we zijn al in september. De maanden juli en augustus zijn omgevlogen. Ik zit alweer een maand in Sassetta en ik vind het er heerlijk. Het appartement is echt heel leuk en ruim, en ik heb zo'n waanzinnig uitzicht vanuit mijn raam. Ik kijk zo over de groene Toscaanse heuvels. Zo prachtig.

Nog 3 weken werken en dan zit het erop. Ik kan het haast niet geloven, maar het is zo. Voordat ik wegga ga ik eerst nog pizza eten met een goede vriendin van mij uit Cecina, die heb ik de hele zomer niet gezien. Gewoon door het harde werken. Geen tijd. Blij als je thuis bent en je ding kunt doen. Afgelopen maandag had ik gezelschap van mijn beste vriendje, maatje, broer...zeg maar alles. Ik had vrij en we zijn eerst naar Suvereto geweest, daarna een middagje strand Golfo dei Baratti en 's avonds gegeten in een top visrestaurant in Marina di Castagneto "Tana del Pirata". Ik heb genoten en het was super relaxed. Uiteraard heb ik alles verteld wat ik heb meegemaakt, en dat is ook fijn als je naaste vrienden hebt met wie je dit soort dingen kunt bespreken. Ik hou nou eenmaal veel dingen voor mezelf, omdat ik vaak niet weet waar en hoe ik moet beginnen. Ik maak zo veel mee, en ik weet ook dat als ik veel ervaringen vertel aan vrienden, ouders of kennissen in Nederland. De meesten geloven me gewoon niet. Je moet het meemaken, beleven en zien. Wellicht kun je je er dan een voorstelling van maken.

Het is tijd voor een koffietje. Over 2 uur moet ik in het hotel zijn. Daar wacht mijn collega Piero op mij, hij gaat dan naar huis en ik ga de avond in. We hebben deze dagen een groep uit Brennero. Zij gaan wijnproeven bij verschillende cantina's. Ik ben al uitgenodigd om mee te gaan, dat is dan wel leuk!