nieuw PR

3.52,25, ik kan het niet vaak genoeg zeggen. Maar wat een tevreden gevoel heb ik. Ik heb het tijdens de marathon zwaar gehad. Al rond de 10 km voelde ik de vermoeidheid. Dat kan ook wel, ik heb vorige week veel in de bergen gewandeld. 1250 km gereden, ja daar worden je benen na zoveel trainen niet blijer van. Rond de 25 km voelde ik de ellende al aankomen. Zuren in de kuiten, opeens ging mijn linker knie pijn doen. Rond het 30 km punt stonden mijn ouders met een flesje Coca Cola. Lekker cafeïne. Geen zakjes, poeders shit dit keer. Nee, gewoon lopen op pasta, bananen, energiedrank langs de weg en Cola. Ik heb geleden, vanaf de 30 km. Af en toe schoten de krampen in mijn kuit. Maar ik ben gewoon door gaan lopen. Ik wilde niet toegeven, ik wilde een PR. Dus, wat denk je dan, doorgaan! Aangekomen bij het Olympisch Stadion gingen mensen klappen...ja toen kreeg ik het even moeilijk. Ik heb alles gegeven, deze marathon was zo belangrijk. Vele mensen die ik lief heb zijn in mijn gedachten voorbij gegaan. Ja, dat heb je met lange afstanden. Dan denk je veel. O.a. ook dankzij hen is een wens in vervulling gegaan. Een marathon finishen onder de 4 uur. En ruim ook. Wanneer mijn volgende marathon is? In ieder geval wil ik die lopen samen met mijn loopvriendje Marco. Mijn allerbeste maatje in Terni...apino :)