Het is ruim twee weken geleden dat ik de marathon van Rotterdam heb gelopen. Maar het lijkt wel gisteren. Wat een ervaring, en wat een leuke marathon!
In Italië heb ik heel hard getraind. Ik wist wat mij te wachten stond, dit was mijn 8e marathon. Ik wilde in Rotterdam een PR lopen, wat mij in 2013 in Venetië helaas niet is gelukt.
Bastiaan uit Rotterdam had mij een trainingsschema opgestuurd om mij optimaal te kunnen voorbereiden. Vier keer in de week moest gelopen worden. Mijn hoofddoel was te genieten van de trainingen, maar dat kon ik niet altijd opbrengen. Ik zag er soms als een berg tegenop om te gaan lopen. Zeker wanneer het slecht weer was of wanneer de fartlektrainingen en intervaltrainingen op het programma stonden.
Ik sprak Bastiaan om de paar weken om te vertellen hoe het ging. Hij coachte me, en gaf me goede tips mee. Maar vooral, ik moest relaxed blijven. Veel (hardloop)vrienden van mij hebben mij ook gesteund de afgelopen maanden. Niet alleen in het lopen, maar ook met voeding. Ik moest meer pasta eten en minder cappuccino's drinken!
Gelletjes, voedingssupplementen, beenmassages, ik heb me eraan gehouden. Dat kan ook niet anders om een prestatie zoals een marathon neer te zetten. Ik had het nodig om sneller te worden, te herstellen en om elke zondag weer die lange duurlopen te kunnen lopen.
De vrijdag voor de marathon heb ik met vrienden uit Italië mijn startnummer opgehaald. De sfeer in de stad was goed.
De dag van de Rotterdam marathon, 12 april 2015
De start was om 10.00 uur. De trein van Maassluis naar Rotterdam zat goed vol met hardlopers. Ik kleedde me om in het hotel waar vrienden verbleven. De laatste voorbereidingen waren een feit...
Al vroeg liepen we naar ons startvak. Maar wat bleek, we konden er niet meer bij. Ik hoorde Lee Towers wel zingen, maar ik stond met mijn neus naar het Hofplein. Niets gezien van de start. Balen! En ik moest ook nog heel nodig naar het toilet.
Over de startstreep gelopen waren al ongeveer 5 minuten verstreken. Ik was een van de laatsten van ons het startvak. Ik moest daardoor in het begin ontzettend veel mensen inhalen. Ik kwam veel hardlopers tegen. Inhalen, zigzaggen, dit kostte mij de nodige energie. Ik wilde de eerste helft 1.40 lopen en de tweede helft 1.39. Dat had mogelijk kunnen zijn gezien mijn halve marathon tijden. Ik liep op schema.
De eerste helft in 1.40 gelopen... Op naar de volgende 21 km.
Honderden supporters stonden langs het parcours aan te moedigen. Ook kinderen deden enthousiast mee. Ze gaven je een "high five" of stonden met op een kaart geschreven "druk hier voor meer power". Soms hoorde ik mensen mijn naam roepen. Ik keek dan, maar dan kende ik ze niet. "Sylvia je doet het goed, het gaat lukken!" Toen dacht ik, dit is Rotterdam. Iedereen leeft met je mee. Kippenvel als ik er nog aan denk.
Ludolf stond op mij te wachten op de fiets bij het Kralingse Bos. Hij zou eerst met mij meelopen, maar omdat hij geblesseerd was is hij mij gaan supporten bij de laatste paar kilometers op de fiets. Hij had drinken voor me bij zich. Maar omdat ik gedurende de marathon al goed voorzien was van drinken had ik geen dorst. Hij sleepte me door die laatste kilometers heen.
Ook mijn ouders en vrienden hebben mij gesteund gedurende de wedstrijd. Dat heeft me veel goeds gedaan. Wim, Aleid, Ludolf, Leonore, Melvin, mijn ouders, ooms en tantes, Michele, Jurgen en de kinderen. Jullie waren geweldig!
Het moment op de Coolsingel, de laatste kilometer, kan ik niet omschrijven. Dat is een emotie die je zelf moet beleven. Ik ging zelfs harder lopen door de adrenaline. De mensen droegen me als het ware over de finish. Ik had even geen pijn meer, de tranen liepen over mijn wangen. Het was me gelukt, een nieuw PR! 3.23,54. Wat was ik blij, en wat was het weer zwaar. We kregen een mooie medaille.
Ik heb weer een marathon gelopen. De marathon van Rotterdam. Overal stonden mensen ons aan te moedigen. Er was muziek, dj's en drankposten. Alles was tot in de puntjes geregeld. Een onvergetelijke ervaring. Misschien volgend jaar weer?!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten