invitation

Gisteravond een etentje gehad bij mijn collega Mauro uit Toscane. Uit de Maremma, zuid Toscane om precies te zijn. Helaas was er geen cacciucco, maar super lekker draadjesvlees met polenta en bonen.
In Toscane zeggen ze Babbo voor vader en niet papà zoals ze dat hier zeggen in Trentino of waar dan ook in Italië. Ik voelde me een beetje thuis, alsof ik weer in Riparbella was. Mauro is kok en woont met zijn vrouw in Pozza di Fassa. Ik was uitgenodigd samen met de chef-kok Antonio voor een etentje onder elkaar. Antonio is een Trentino. Hij is chef van de primo's. Dus van de pasta's, risotto etc. Errug goed! Ik heb zo genoten van deze avond. 's Avonds na het werk, zo rond 23.30 uur aanschuiven en eens een keer relaxed aan tafel eten en drinken. Dat is vrij uniek want wij eten altijd om 18.00 uur in 10 minuten een heel gerecht. En nog wel in de keuken. Maar die avond had ik niet gegeten in het hotel. Ik wilde een plaatsje vrijhouden voor het gezellige etentje.

Met de lunch in het hotel ben ik er bijna niet meer. Dat komt omdat ik regelmatig om 13.00 uur begin en ik wil dan liever niet om 11.30 in het hotel lunchen, weggaan en dan weer terugkomen. De dagen zijn al zo lang en zwaar, als het even kan ben ik er niet en eet ik in plaats van een Canederlo met gesmolten boter een broodje met Puzzone kaas en prosciutto crudo in mijn kamer.

Vandaag heb ik een mooie wandeling gemaakt, van Vigo di Fassa naar Pera (Pozza) en weer terug. Heerlijk in de natuur, in de sneeuw. De lucht was blauw, echt een super ochtend. Vaak ben ik tot 13.00 uur vrij en werk ik voor Stella Alpina, appartementenverhuur in Toscane en Venetie. Ik moet alleen nog de vormgeving van de website doen. Maar ik heb besloten toch vaker naar buiten te gaan. Dat doet me goed. Een paar dagen geleden ben ik wezen langlaufen met Paolo. Een vriend van mij die ik via via heb leren kennen. Hij heeft een hotel in Pozza. Hij is een bergmens. Hij had mij meegevraagd om te gaan langlaufen in Canazei. Wat was dat geweldig! Ik kan zo genieten als iemand mij vertelt over de bergen. Ik noem Paolo "cicciobomba" (dikkertje) en ik ben de scimmietta (aapje). Omdat ik zo ontzettend goed een aap kan nadoen! Een heerlijke ochtend was dat met Paolo, oh nee met cicciobomba! Ha ha.

De dagen zijn lang en zwaar, en ik ben al een beetje aan het aftellen. Maar het seizoen loopt af met Pasen. En dat is nog best ver weg...zucht. Nog zoveel weken een dirndl aan, de rode of de blauwe. Elke ochtend als ik de jurken zie hangen...denk ik tja. De zwarte is ondertussen afgewezen. Ik werk nu ook in de bediening en ik kan geen horeca-werk doen in die jurk. Die is te lang en dan struikel ik. Dus ik heb nu keuze uit twee Tiroleser jurken. Nou ik kan je vertellen, dat word je zat. Ik heb ook nieuwe schoenen gekocht voor in de bediening, want met mijn laarzen rennen kon ik niet meer aan. Veel te warm.

Zoals ik me nu voel, moe, wil ik nog even niet denken aan mijn marathon in oktober in Venetie. In de zomer ga ik lekker veel trainen. Daar kijk ik overigens al zo naar uit. En na het seizoen ... ik kan niet wachten. Dan ga ik naar Arco, Venetie, Nederland, Toscane..en Terni.  Lekker in mijn kloffie in mijn VW Polo toeren. Want zo is mijn leven momenteel. Zonder huis, tuin, boompje, beestje, vriendje, kinderen...Ik ben vrij. Vrij in mijn doen en laten. Heerlijk, maar soms ook vermoeiend. Hoe zou het zijn om weer eens een schouder te hebben? Of een eigen stek? Tja, dat komt allemaal wel, maar wellicht nu nog even niet. Te veel om te doen en te ondernemen...that's me!