Dirndl

Ik kan er niks aan doen, maar elke dag moet ik een dirndl aan. Dat went, maar soms heb ik gewoon zin in mijn eigen kleren rond te lopen. Maar hier in de bergen is dat gewoonweg not done. We zitten bijna in Oostenrijk, dus je hebt geen keuze. Nou heb ik een rode, een blauwe en een zwart-donkerrode Tiroleser jurk. Mijn bloesjes eronder zijn erg kort, maar dat hoort zo omdat het bloesje een beetje boezem moet geven. Nou is dat bij mij is erg moeilijk, maar goed. Allereerst de jurken zitten niet strak, integendeel, die zitten mij veel te ruim. Aan de onderkant slepen ze soms over de grond..ja, dat is heel grappig, maar ik ben niet lang en er is niks anders. Dus als ik loop, en zeker met trap op en af moet ik uitkijken dat ik niet val! En als ik dan ook nog een schort om heb dan voel ik me net Maria van de Sound of Music. Dan heb ik zin om die jurk zo beet te pakken en naar buiten te rennen en de liedjes te zingen die we elke dag horen op de Duitse Radio Paloma 100% Deutscher Schlager!

Vandaag is het 1 februari en twee maanden zitten erop. Het lijken wel zes maanden. Dat gevoel dat je zo lang van huis bent. Er is zoveel gebeurd in de twee maanden. Te veel om op te noemen. Maar een ding weet ik zeker, na het seizoen, na 31 maart ga ik een feestje bouwen! Vier maanden lang non stop werken, een kamer delen...om kort samen te vatten, vier maanden leven voor het hotel. Want er is niks anders...dus dat verdient zeker een lekker flesje Spumante!
Het hardlopen heb ik weer opgepakt, heerlijk, want ik ga ook de marathon van Venetie lopen! Dat geeft me energie, het hardlopen. Daarna voel ik me prima, het gevoel alsof ik de wereld aankan. En die positieve energie heb je nodig om het vol te kunnen houden hier in Vigo di Fassa. Voordat Marco kwam zag ik er vermoeid uit, ik had zelfs puisten in mijn gezicht! En dat heb ik normaliter nooit. Ik heb een gladde huid, ik eet altijd gezond en met mate. Dus daar kan het niet aan liggen. Wellicht was het alles bij elkaar, vermoeidheid, spanningen en anders eten. Voor mij is het allerbelangrijkste nu de twee maanden doorkomen. Ik ben wel moe, maar ok. Dat zijn we allemaal. Met mijn kamergenootje overigens is het nog altijd gezellig. We maken het samen ook leuk. Dat is mijn geluk, want fulltime een kamer delen en elkaar ook op het werk zien .. dan ontstaat er wel een hechte vriendschap. Dat is mooi. We vertellen elkaar veel, ook onze geheimen enzo. Ik weet veel van haar en zij van mij. En soms zeggen we, ik ga je missen als je er niet meer bent! Pff ik moet er niet aan denken als haar contract afloopt op 10 maart en dat ik nog drie weken moet zonder Angelica. Maar ok, dan zitten we al in maart en dan vliegt de tijd voorbij. Na het seizoen ga ik zeker wat vrienden opzoeken in Italië. En natuurlijk wil ik even naar Nederland komen, mijn ouders, zus, nichtjes en vrienden weer zien...cannot wait!