Japanse koekjes

Afgelopen week hadden we gasten uit Japan. Een stel. Ruim van te voren hadden ze contact met ons opgenomen om een wijnproeverij te organiseren en om een exclusief diner te reserveren. Nou laat dat maar aan mij over! Ook al ben ik niet van deze omgeving, en is Piero de echte expert als het gaat om eten en drinken, ik ken de Alta Maremma redelijk. Ik ben al her en der geweest dus een vreemde ben ik niet meer...

Een bezoek aan de wijnkelder Le Macchiole in Bolgheri en een diner in La Tana del Pirata. Helemaal een succes en als dank daarvoor heb ik koekjes gekregen uit Tokyo. Een klein aandenken voor wat ik heb geregeld voor hen. Ze zijn nog niet op. Maar dat duurt niet lang meer, vrees ik. Een zoetekauw ben ik wel... "eine Süßknape" zoals ze dat in Duitsland zeggen. Ook mijn kennis van de Duitse taal is overigens alleen maar beter geworden. Duits praten is leuk, soms ga ik van het Italiaans naar het Duits, met Engels er tussendoor. En af en toe kan ik ook Nederlands praten met de gasten. Ik ben al bijna zover dat ik in het Italiaans ga denken. Logisch ook. Dus vertalen van het Italiaans naar het Duits...grappig.

Onlangs heb ik een uitnodiging gekregen van een Russische familie in Stuttgart om langs te komen als ik in de buurt ben. Met Lena had ik een klik, de moeder van het gezin. Nou zal ik niet meer zo snel door Duitsland naar Nederland rijden, maar het is altijd leuk zo'n adresje. Een uurtje van München vandaan wonen ze. Daar wil ik ooit gaan shoppen. In de stad van Robben...

In de tussentijd heb ik veel mensen ontmoet op mijn werk. Erg leuke en minder leuke, maar dat hou je altijd. Met de een heb je meer contact dan met de ander. Onlangs is ook weer meneer Pagani langs geweest. De meneer van de zonnebrillen. Die heeft een ontzettende dikke BMW met allemaal brillen in zijn achterbak. Hij moest naar Elba en Pisa voor zijn werk. Altijd als hij er is kletsen we bij en als het even kan gaan we een hapje eten. Hij woont in Milaan en reist door heel Italië voor zijn werk.

Nog 2 weken en dan zit het seizoen erop. Ik schreef laatst een vriend van mij in Venetië. Ik heb geen idee hoe ik dit allemaal volhoud maar blijkbaar is het wel mogelijk. Vijf jaren lang alleen werken en wonen in een ander land, die onzekerheden, mijn marathons..en alles wat ik heb meegemaakt. Ik ken die vriend van mij al 10 jaar. Ik heb hem leren kennen toen ik reisde in Italië. En hij weet hoe ik ben. Wat hij mij heeft geschreven raakte mij. Als laatste zei hij: "het is ook mooi om je ergens te vestigen, zonder angst te hebben..." Dat klopt. Ik heb lang heen en weer gereisd en gewerkt. En altijd als ik vrienden had gemaakt, ging ik weer weg.. dat is Supertramp. Het avontuur aan. Maar nu is het einde in zicht. Ik heb werk gevonden in Umbrië bij Villa in Umbria. Geen seizoenswerk meer, maar werk voor een langere periode. Voordat ik ga beginnen ga ik eerst naar Nederland en naar Venetië voor de marathon. Uitrusten, rennen en mijn familie weer zien.
Ik heb zin in mijn nieuwe werk, het gaat mooi worden. Vanaf november start ik.