Gala avond Bolgheri Melody

Gisteravond was het de avond der avonden. De finale van het Bolgheri Melody evenement. Een concert met Bocelli, Noemi, Divas en nog veel meer. Ik ben er niet geweest. Geen tijd, ik moest werken. Maar ik kan zeggen, in het hotel zelf was het al een finale op zich. We hadden een aantal VIP's te gast en het theater was tot twee dagen toe op volle gang. Wat ik daar zoal heb gezien en meegemaakt, kan ik niet zo met woorden beschrijven. Je moet het meemaken. Het was een leuke maar ook zeker zware en stressvolle ervaring. Alles moest tot in de puntjes tip top zijn. Door de vele uren en concentratie kan ik eerlijk zeggen...blij dat het festival afgelopen is. Niet omdat het geen leuk evenement is, maar wij, de staff van het hotel hebben de afgelopen maanden niks anders moeten meemaken dan het festival. Daarbij hadden we ook gasten natuurlijk die op vakantie waren, ook voor hen waren we er, en zijn we er altijd. Maar als ik er nu zo over nadenk... september staat voor de deur en ik ben er niet rouwig om.

Ik ben moe, moe van alles. Ik kijk er naar uit na het seizoen met mijn auto naar Umbrie te gaan, vrienden opzoeken, beginnen met mijn nieuwe werk. Daarna een paar dagen naar Venetie, mijn Venetie, naar Nederland mijn ouders, nichtjes en zus weerzien. De marathon, ja die doe ik ook nog even, die is op 27 oktober. Dat zijn ook allemaal leuke vooruitzichten.

Sassetta zal wel altijd in mijn herinneringen blijven. Ik vind Toscane, de Costa degli Etruschi wel een heel geweldige omgeving. In de winkel waar ik altijd mijn boodschappen doe, word ik al aangesproken alsof ik een van hen ben. Iedereen weet dat ik hardloop en dat ik de marathon van Venetie ga doen. Ik voel me ook wel thuis hier. Een paar dagen geleden ben ik naar de kapper geweest, bij mij om de hoek. Zo'n klein lokaal kappertje waar de dorpsmensen komen. Mijn haar is een flink stuk korter, was ook nodig. Het was lang, maar dood aan de onderkant. De afgelopen jaren ben ik misschien 3 keer naar de kapper geweest. Ai, dus nu loop ik met een korter koppie. Ook wel lekker. Een nieuwe look.

Het is zondag en natuurlijk heb ik de kilometertjes er al weer op zitten... Ik ga een lekkere lunch voor mezelf voorbereiden en om 15.00 weer aan het werk tot middernacht. Normaal vind ik dat o zo vreselijk, de avonddiensten, maar ik krijg bezoek voor twee dagen en ik kijk daar erg naar uit. Even een schouder waarop ik kan leunen... Morgen samen naar het strand, visje eten en wijntjes drinken. Een dagje vakantie..yes!

Noemi

training

De voorbereidingen op de marathon van Venetie verlopen vooralsnog prima. Geen blessures. Ik train veel in de Toscaanse heuvels, wat absoluut geen straf is. Integendeel, het is hier prachtig. Vanuit Sassetta, waar ik woon, loop ik richting Suvereto, een ander klein dorpje 12 km hier vandaan of ik ga de andere kant op naar Monteverdi Marittimo. Vaak vertrek ik in de ochtenden vroeg, dan is het nog te doen. Augustus is een warme maand. Later in de ochtend of in de middag lopen is geen doen. Ik kan meestal in de middag ook niet, omdat ik dan moet werken. Elke keer neem ik me voor, als om 15.30 uur mijn avonddienst begint, in de ochtend vroeg naar Bolgheri te rijden en van daar uit mijn kilometers te maken. Maar als de wekker gaat om 6.30 uur dan krijg ik het gewoonweg niet voor elkaar eruit te komen. Vaak wordt het dan een uur later. Ik maak dan een koffietje voor mezelf, ik eet wat fruit en "biscotti" en ik ben er klaar voor. Ik start meestal zo rond 8 uur. Dat is het matje. Want als je 25 of 30 km wil lopen, rond 11 uur is het vaak al erg warm.. maar goed. Deze week heb ik 2x 20 km gelopen, 1x 21 km en 16 km gelopen. Dat is prima. A.s. week zal ik wat minder trainen omdat ik buiten mijn werk om nog andere afspraken heb staan, zoals een bezoek aan de wijnproeverij en een feestje in een restaurant in Castiglioncello.

Nog ruim 4 weken werken in hotel Bambolo. We zijn er nog niet. Het Bolgheri Melody festival is nog volop gaande. Het theater met de beroemde gasten in het hotel gaat nog steeds door. En het wordt alleen maar leuker. Gelukkig kunnen we erom lachen, met Piero en Federico zijn we een leuk team. De samenwerking is goed, en daarvoor doe je het. En wat er allemaal omheen gebeurt, nou goed, ik kan er een boek over schrijven. En ik wil daar ook niet te veel over kwijt. Veel moet je meemaken en zien, want als ik dat zo beschrijf dan geloven de meesten het gewoonweg niet.

Voor mij gaat het erom dat ik het seizoen goed afsluit. En ik kijk er naar uit om weer naar Umbrie te gaan, waar ik ga werken. Vrienden van mij komen de eerste dagen in oktober in Venetie. Ik ga daar met hen een paar dagen genieten en vakantie vieren. Ik zie me alweer zitten op de Rialto met een lekker visje en een prosecco. Of een spritz drinken bij Antonio en daarna een mooie wandeling maken door de smalle straatjes richting het San Marco plein. Mijn vrienden weer zien. Geweldig. Maar voordat ik naar Venetie ga, ga ik eerst langs Arco in Trentino. Daar ga ik mijn trainingen voortzetten en ook wat wandelingen in de bergen maken. Ik zou nog met een vriend van mij naar paddenstoelen zoeken, in de ochtend vroeg bij Malga Grassi in de buurt.

Heerlijke vooruitzichten! Toscane is prachtig, en dit stukje heeft zeker mijn hart gestolen, maar om straks weer lekker mijn eigen gang te gaan vind ik gewoon fijn. Ik ben aan het aftellen..

uitzicht Vecchio Frantoio restaurant Castagneto Carducci

VIP

Very Important Person, dit woord heb ik al een aantal keren gehoord. Nu het Bolgheri Melody festival gaande is en vele bekende artiesten, journalisten en DJ's vaak in ons hotel verblijven, krijg ik bijna zo elke dag te horen: "Sylvia vandaag komt een super VIP, mi raccomando...". En vaak ken ik de persoon in kwestie nog niet eens... Maar ok, ik doe wat mij gevraagd wordt. Ik ontvang ze met nog meer aandacht, met nog meer elegantie, en met nog meer charmes. Ik draag note bene hun bagage als ze binnenkomen! Althans ik bied het aan, maar vaak is het niet nodig. Als ze mij zien: klein, galapakje, hakjes .. "Dat is niet ideaal voor als je moet sjouwen". Nee, dat is ook zo... Ik loop zeker niet op mijn Nike's! Al zou ik dat soms wel heerlijk vinden, lekker casual wear @work. Maar ok.

Ik moest laatst om mezelf lachen. De bekende DJ Mario Fargetta uit Milaan wilde inchecken. Van de week was dat. Ik vroeg aan hem bij de balie: Heeft u gereserveerd? Uuuuh ..
Maar ja, potverdrie zeg, ik ken die mensen niet. En ik weet dus ook niet hoe ze eruit zien. Zo raar is dat dan toch ook niet? Hij reageerde op een leuke manier en had al snel door dat ik niet hier vandaan kwam. Ik als Nederlandse dwing al snel respect af. Klinkt misschien raar, maar wij zijn over het algemeen geliefd bij de Italianen.

Gisteren was ook zoiets. "Sylvia vandaag komt een vriendin van mij, ook een very very very .. ". Lorena Bianchetti, actrice, presentatrice, en journaliste van de RAI. "Ok ok, dat komt goed, geen probleem Roberto. Ja, en ik zal ervoor zorgen dat alles in orde is! En zeker, er is fruit en water in de kamer. De airconditioning werkt goed. Alles is tip top".
Gistermiddag werd ik gebeld met de mededeling dat mevrouw Bianchetti in Donoratico was en binnen 5 minuten in het hotel zou zijn. "Moet ik de rode loper uitleggen?"
Mijn eerste oogopslag was: Nou is dat het nou? Een gewone Italiaanse vrouw, lang zwart haar, geen make-up, maar gewoon gewoon. En als je gewoon doet dan ben je net zoals iedereen. Toch? Ik word daar niet warm of koud van hoor. Bekend of niet bekend. En ik ben wie ik ben en zij zijn wie zij zijn. Ik ben Supertramp en "Van Basten". En bij de Italianen is dat al snel ok. Want Marco van Basten is de held van Italië.  

Deze week komt er ook weer eentje: Tony Renis. Ken ik die? Mah.. Een VIP uit de jaren 70 of zoiets. Althans dit heb ik begrepen van Piero. Een old timer in ieder geval. Maar goed ik ben voorbereid. Lekker weer theater spelen en het is weer helemaal voor de bakker.

volksfeest in Donoratico

Omdat ik in Toscane ben en ik zo veel mogelijk wil meemaken en wil proeven ben ik gisteren voor het eerst in Toscane naar een "sagra" geweest. Dat betekent volksfeest. De sagra del cacciucco. Het feest van de Livornese vissoep. En ik ben gek op vissoep, komt dat even goed uit!
Bij de ingang van het feest moest je op papier kiezen wat je wilde eten en drinken. Je kon bijvoorbeeld vlees van de gril nemen, pasta ragu, spaghetti alle vongole, fritura di pesce of de bekende cacciucco. Verschillende wijnen stonden op de kaart, en vanzelfsprekend de dolci ontbraken niet.

Mijn keuze was al vrij snel gemaakt, de cacciucco en een flesje witte Toscaanse wijn. We moesten allemaal in de rij staan voordat we aan tafel konden.
Zoals de meesten Italië voor ogen hebben waren de lange tafels er waar mensen aan zaten te eten en te drinken. Mario van de Bertoli reclame ontbrak net, maar het scheelde niet veel.
Zodra er plaats was kon je naar binnen en gaan zitten. Omdat ik alleen was, was ik al snel aan de beurt. Alle lange tafels waren gewoonweg vol. Het was hard werken voor het keukenpersoneel en de bediening. Mijn bestelling werd vrij snel opgehaald en 10 minuten later kreeg ik mijn eten. Tegenover mij kwam een heer zitten. Hij had precies hetzelfde besteld als ik. Ik bood hem een glaasje wijn aan, want ja, wat doe ik met 0,75 liter wijn in mijn eentje? En zo raakten we aan de praat. Uiteindelijk was het net alsof we elkaar al wat langer kenden. Hij vroeg wat ik deed en waarom ik als Nederlandse zo in Toscane verzeild ben geraakt. Ik zeg: "Heb je even?" Nou goed..
Hij is arts in Cecina, cardioloog. Hij was speciaal naar Donoratico gekomen voor de cacciucco, kun je nagaan. En zo hebben we een hele avond gekletst over Italië, en over hoe mooi het wel niet is hier. De plaats waar ik nu woon, Sassetta, is volgens hem een van de mooiste plaatsen. En dan hebben we het nog niet over Suvereto. Hij kent de streek uit zijn duimpje. Hij heeft mij haarfijn uitgelegd waarheen te gaan en waar je lekker kunt eten en drinken. Een goede tip heb ik onthouden, een cantina in Suvereto "Tua Rita". Dat schijnt een gigantisch grote en bekende agenda agricola te zijn waar ze wijn maken en olijfolie. Ik moet daarheen gaan. Op aanraden van "dottore Mazzighi". En ik moet vragen naar mevrouw Rita. Een lieve vrouw zoals hij beschreef...

Het feest was nog niet afgelopen, maar we zijn op een gegeven moment naar huis gegaan. Ik zal dottore Mazzighi niet meer tegenkomen, maar ik vond het erg leuk zijn verhalen te horen.

Nu is het vroeg in de ochtend en ik zit me te bedenken, ik ga naar Suvereto. Mijn cappuccino heb ik al op, ik neem mijn fototoestel mee en ik ga ook eens wat foto's maken. Want de weg van Sassetta naar Suvereto is ook de weg waar ik altijd hardloop. En als ik daar loop in de ochtenden dan geniet ik enorm van het uitzicht. Dat moet je gezien hebben. Toscane, zoals velen het kennen. Het platteland, de cipressen, de zee in de verte, de natuur...rust. Het enige wat je tegenkomt zijn fietsers. Net zulke sportfreaks als ik.

Na dit seizoen in Toscane ga ik weg. Niet naar Nederland, maar begin ik weer een nieuw avontuur in Perugia, Umbrie. Ik zal deze omgeving denk ik wel missen, maar ik weet ook, in de winter is hier niks te beleven. Nu is er leven in de brouwerij, veel mensen zie je op straat, de toeristen, de feesten, maar in de winter kun je hier een kogel afschieten. Dus het is ook goed zo. Maar dit plekje zal ik altijd met me meedragen. Zoals Venetie, de stad van de liefde, mijn vrienden, mijn thuis, de Dolomieten, de bergmensen, de reeën, de bloemen...
Toscane heeft ook mijn hart gestolen. Nooit gedacht. Vorig jaar was ik in Riparbella, maar nu leef ik er veel intenser, en ik weet niet waarom. Ondanks dat het werk zwaar is, geniet ik veel meer. Misschien omdat dit stukje net was specialer is, Bolgheri, de Viale dei Cipressi... De stranden zijn hier schoon. Ik kan het iedereen aanraden. De Costa degli Etruschi in Toscane.

Een huis in Sassetta, Toscane

Sinds afgelopen woensdag heb ik een appartement in Sassetta, Toscane. Wat bevalt me dat prima! Vanaf mei tot augustus verbleef ik in het hotel. Omdat het hoogseizoen is begonnen en er reserveringen zijn kon ik niet meer blijven. Uiteindelijk is het beter zo. Ik was alleen maar op m'n werk en aan het werk. Privacy had ik nauwelijks. Maar ik wil niet klagen hoor. Dit is gewoon lekkerder. Een eigen plek en daarbij ook nog in een fantastisch dorpje "Sassetta" in de Toscaanse heuvels. Ik zit 10 km van mijn werk, en 7 km van Castagneto Carducci. Jammer is wel, ik zal niet meer veel hardlopen op de Viale dei Cipressi of de Viale Bolgherese. De ochtenden vroeg daar hardlopen is werkelijk adembenemend mooi. Zucht..

Vanuit mijn raam kijk ik nu over de groene heuvels, in de verte zie ik de cipressen. Fietsers gaan voorbij, auto's... Ik kijk op de daken van de huizen. Ik woon op de bovenste verdieping van een klein paleisje. Vanochtend ben ik niet gaan lopen. Gisterochtend heb ik 20 km gelopen. In de hitte valt dat niet altijd mee. Je moet echt heel vroeg gaan wil je het kunnen uithouden. Zeker de lange afstanden. Vannacht heb ik een korte nacht gehad, ik moest afsluiten. En als ik thuis kom drink ik graag altijd even een biertje "Heineken". Dus hedenmorgen niet gelopen maar lekker uitgeslapen en ontbeten. Fruit van cantina Antinori, caffè latte en biscotti del Mulino Bianco. Mjam.
In Sassetta heb je twee kleine alimentari. Je zou bijna denken, waar leven die van? Maar ze bestaan. Je kunt er beperkte producten kopen, zoals brood, kaas, vleeswaren, maar ook melk, water en als het even mee zit afwasmiddel. Ik ben ook voor om hier mijn boodschappen te doen, ook al heb ik niet veel nodig, maar ik geef het liever hier aan de locale mensen uit dan in een grote supermarkt zoals de Conad of de Coop. In zo'n klein winkeltje maak je altijd even een praatje met de mensen. Je moet geen haast hebben, want er wordt meer gekletst dan doorgewerkt. Daar kan ik overigens ook van genieten. Dat hoort er gewoon bij.
In de locale bar ging ik van de week een caffè drinken. Ik kom binnenlopen en een oud vrouwtje achter de bar zegt mij: "Solare". Dat betekent je straalt. "Mi piace" We hebben kennis gemaakt, zij heet Ilvana en elke avond als ik terugkom van mijn werk zwaaien we naar elkaar. Ik loop er altijd langs want de bar is bij mij om de hoek.

De afgelopen weken waren enorm hectisch in het hotel. Vorige week hadden wij de gehele cast van de musical Siddharta te gast. Die maakten de boel nog levendiger waardoor we alleen maar aan het rennen waren. En daarbij moest ik vorige week ook verhuizen en ben ik in de tussentijd naar een wijnproeverij geweest met de gasten van het hotel. In de ochtenden hielp ik extra bij het ontbijt en in de middagen werkte ik mijn nodige uurtjes. Ik was werkelijk op. Nu ik hier woon in Sassetta, en ik het rennen weer heb opgepakt voel ik me weer fitter en heb ik wat meer energie. Dat voelt goed. De hitte helpt je overigens ook niet altijd om je helemaal top te voelen. Want een beweging en je transpireert, maar goed, het is augustus, de warmste maand in Italië. 

Ik heb gisteravond gezien dat mijn grote vriend Celestino weer komt. Signor Pagani van de zonnebrillen. Vast en zeker word ik weer uitgenodigd voor een diner. Laatst hebben we gegeten bij een vriendin van mij in Cecina Mare, Ippocampo. Heerlijke Cacciucco (vissoep) kregen we voorgeschoteld met vooraf Baccalà (stokvis). Maar ik denk nu dat we naar Osteria Roma gaan in Donoratico, 1 km van het hotel. Zijn favoriete restaurant in de buurt van het hotel.

Serni Fulvio Luigi

Viale dei Cipressi