Bij de ingang van het feest moest je op papier kiezen wat je wilde eten en drinken. Je kon bijvoorbeeld vlees van de gril nemen, pasta ragu, spaghetti alle vongole, fritura di pesce of de bekende cacciucco. Verschillende wijnen stonden op de kaart, en vanzelfsprekend de dolci ontbraken niet.
Mijn keuze was al vrij snel gemaakt, de cacciucco en een flesje witte Toscaanse wijn. We moesten allemaal in de rij staan voordat we aan tafel konden.
Zoals de meesten Italië voor ogen hebben waren de lange tafels er waar mensen aan zaten te eten en te drinken. Mario van de Bertoli reclame ontbrak net, maar het scheelde niet veel.
Zodra er plaats was kon je naar binnen en gaan zitten. Omdat ik alleen was, was ik al snel aan de beurt. Alle lange tafels waren gewoonweg vol. Het was hard werken voor het keukenpersoneel en de bediening. Mijn bestelling werd vrij snel opgehaald en 10 minuten later kreeg ik mijn eten. Tegenover mij kwam een heer zitten. Hij had precies hetzelfde besteld als ik. Ik bood hem een glaasje wijn aan, want ja, wat doe ik met 0,75 liter wijn in mijn eentje? En zo raakten we aan de praat. Uiteindelijk was het net alsof we elkaar al wat langer kenden. Hij vroeg wat ik deed en waarom ik als Nederlandse zo in Toscane verzeild ben geraakt. Ik zeg: "Heb je even?" Nou goed..
Hij is arts in Cecina, cardioloog. Hij was speciaal naar Donoratico gekomen voor de cacciucco, kun je nagaan. En zo hebben we een hele avond gekletst over Italië, en over hoe mooi het wel niet is hier. De plaats waar ik nu woon, Sassetta, is volgens hem een van de mooiste plaatsen. En dan hebben we het nog niet over Suvereto. Hij kent de streek uit zijn duimpje. Hij heeft mij haarfijn uitgelegd waarheen te gaan en waar je lekker kunt eten en drinken. Een goede tip heb ik onthouden, een cantina in Suvereto "Tua Rita". Dat schijnt een gigantisch grote en bekende agenda agricola te zijn waar ze wijn maken en olijfolie. Ik moet daarheen gaan. Op aanraden van "dottore Mazzighi". En ik moet vragen naar mevrouw Rita. Een lieve vrouw zoals hij beschreef...
Het feest was nog niet afgelopen, maar we zijn op een gegeven moment naar huis gegaan. Ik zal dottore Mazzighi niet meer tegenkomen, maar ik vond het erg leuk zijn verhalen te horen.
Nu is het vroeg in de ochtend en ik zit me te bedenken, ik ga naar Suvereto. Mijn cappuccino heb ik al op, ik neem mijn fototoestel mee en ik ga ook eens wat foto's maken. Want de weg van Sassetta naar Suvereto is ook de weg waar ik altijd hardloop. En als ik daar loop in de ochtenden dan geniet ik enorm van het uitzicht. Dat moet je gezien hebben. Toscane, zoals velen het kennen. Het platteland, de cipressen, de zee in de verte, de natuur...rust. Het enige wat je tegenkomt zijn fietsers. Net zulke sportfreaks als ik.
Na dit seizoen in Toscane ga ik weg. Niet naar Nederland, maar begin ik weer een nieuw avontuur in Perugia, Umbrie. Ik zal deze omgeving denk ik wel missen, maar ik weet ook, in de winter is hier niks te beleven. Nu is er leven in de brouwerij, veel mensen zie je op straat, de toeristen, de feesten, maar in de winter kun je hier een kogel afschieten. Dus het is ook goed zo. Maar dit plekje zal ik altijd met me meedragen. Zoals Venetie, de stad van de liefde, mijn vrienden, mijn thuis, de Dolomieten, de bergmensen, de reeën, de bloemen...
Toscane heeft ook mijn hart gestolen. Nooit gedacht. Vorig jaar was ik in Riparbella, maar nu leef ik er veel intenser, en ik weet niet waarom. Ondanks dat het werk zwaar is, geniet ik veel meer. Misschien omdat dit stukje net was specialer is, Bolgheri, de Viale dei Cipressi... De stranden zijn hier schoon. Ik kan het iedereen aanraden. De Costa degli Etruschi in Toscane.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten