zondag 24 februari 2013

go with the flow

Ik zei ook tegen een collega van mij vanavond. Het is alsof we in een soort "flow" zitten. Elke dag hetzelfde liedje. En elke dag zeggen we weer in ons verkleedhokje waar de dirndls hangen: "anche oggi è andato". Dat wil zeggen "Heute haben wir es auch geschaft!" Niet iedereen heeft dezelfde uren. Ik begin altijd om 13.00 uur en ik weet al precies wat me te wachten staat. Omdat ik mijn collega vervang in de bediening is het elke dag hetzelfde: flessen met water vullen, tafels dekken, de directie bedienen, de tafels klaarmaken voor de high tea. Afruimen, tafels dekken voor diner, bar en weer in de bediening. And last but not least de glazen wassen na het diner. En dat doe ik met volle passie! Laat die glazen maar komen denk ik dan! Ik zal ze schoon krijgen!

with my best friends in Tuscany, Riparbella
En dan werd mij nog gezegd dat ik in Trentino zou zijn gekomen voor het geld..mm nou nee. Als ik daarvoor had gekozen, voor het geld, dan was ik lekker in NL gebleven hoor. Want wij hebben het veel beter. Weet je dat hier, ja, je gelooft het niet, bussen komen uit Roemenië om mensen hier te laten werken voor ongeveer 70 uur in de week? En ik doe hetzelfde? Laatst vroeg een Italiaan aan mij..jij uit Rotterdam hier in Val di Fassa? Maar Nederland is toch een heel stabiel land, daar is toch wel werk? Ja, dat klopt. Maar ik kies voor deze weg.. Dat heb ik natuurlijk niet gezegd, maar dat denk ik dan wel. En ja, soms vraag ik me wel eens af, waar ben ik eigenlijk aan begonnen? Want hierna, na het seizoen, wat ga ik doen? Waar? Altijd weer die onzekerheid. Daar word ik soms wel gek van..maar goed. Immer wieder de schouders eronder en doorgaan...want zoals een oud collega van Deli mij ooit zei: Het leven is een feest alleen je moet zelf de slingers ophangen. En ik geloof dat ik dat al aardig wat keren heb gedaan! Geeft ook wel weer een kick! Ik, alleen ik, doe dit allemaal...en moet je kijken wat ik al allemaal heb bereikt. Ook veel! Ondanks dat ik geen huis heb, geen boompje en beestje..Syllie lives life! Cheers!

maandag 18 februari 2013

invitation

Gisteravond een etentje gehad bij mijn collega Mauro uit Toscane. Uit de Maremma, zuid Toscane om precies te zijn. Helaas was er geen cacciucco, maar super lekker draadjesvlees met polenta en bonen.
In Toscane zeggen ze Babbo voor vader en niet papà zoals ze dat hier zeggen in Trentino of waar dan ook in Italië. Ik voelde me een beetje thuis, alsof ik weer in Riparbella was. Mauro is kok en woont met zijn vrouw in Pozza di Fassa. Ik was uitgenodigd samen met de chef-kok Antonio voor een etentje onder elkaar. Antonio is een Trentino. Hij is chef van de primo's. Dus van de pasta's, risotto etc. Errug goed! Ik heb zo genoten van deze avond. 's Avonds na het werk, zo rond 23.30 uur aanschuiven en eens een keer relaxed aan tafel eten en drinken. Dat is vrij uniek want wij eten altijd om 18.00 uur in 10 minuten een heel gerecht. En nog wel in de keuken. Maar die avond had ik niet gegeten in het hotel. Ik wilde een plaatsje vrijhouden voor het gezellige etentje.

Met de lunch in het hotel ben ik er bijna niet meer. Dat komt omdat ik regelmatig om 13.00 uur begin en ik wil dan liever niet om 11.30 in het hotel lunchen, weggaan en dan weer terugkomen. De dagen zijn al zo lang en zwaar, als het even kan ben ik er niet en eet ik in plaats van een Canederlo met gesmolten boter een broodje met Puzzone kaas en prosciutto crudo in mijn kamer.

Vandaag heb ik een mooie wandeling gemaakt, van Vigo di Fassa naar Pera (Pozza) en weer terug. Heerlijk in de natuur, in de sneeuw. De lucht was blauw, echt een super ochtend. Vaak ben ik tot 13.00 uur vrij en werk ik voor Stella Alpina, appartementenverhuur in Toscane en Venetie. Ik moet alleen nog de vormgeving van de website doen. Maar ik heb besloten toch vaker naar buiten te gaan. Dat doet me goed. Een paar dagen geleden ben ik wezen langlaufen met Paolo. Een vriend van mij die ik via via heb leren kennen. Hij heeft een hotel in Pozza. Hij is een bergmens. Hij had mij meegevraagd om te gaan langlaufen in Canazei. Wat was dat geweldig! Ik kan zo genieten als iemand mij vertelt over de bergen. Ik noem Paolo "cicciobomba" (dikkertje) en ik ben de scimmietta (aapje). Omdat ik zo ontzettend goed een aap kan nadoen! Een heerlijke ochtend was dat met Paolo, oh nee met cicciobomba! Ha ha.

De dagen zijn lang en zwaar, en ik ben al een beetje aan het aftellen. Maar het seizoen loopt af met Pasen. En dat is nog best ver weg...zucht. Nog zoveel weken een dirndl aan, de rode of de blauwe. Elke ochtend als ik de jurken zie hangen...denk ik tja. De zwarte is ondertussen afgewezen. Ik werk nu ook in de bediening en ik kan geen horeca-werk doen in die jurk. Die is te lang en dan struikel ik. Dus ik heb nu keuze uit twee Tiroleser jurken. Nou ik kan je vertellen, dat word je zat. Ik heb ook nieuwe schoenen gekocht voor in de bediening, want met mijn laarzen rennen kon ik niet meer aan. Veel te warm.

Zoals ik me nu voel, moe, wil ik nog even niet denken aan mijn marathon in oktober in Venetie. In de zomer ga ik lekker veel trainen. Daar kijk ik overigens al zo naar uit. En na het seizoen ... ik kan niet wachten. Dan ga ik naar Arco, Venetie, Nederland, Toscane..en Terni.  Lekker in mijn kloffie in mijn VW Polo toeren. Want zo is mijn leven momenteel. Zonder huis, tuin, boompje, beestje, vriendje, kinderen...Ik ben vrij. Vrij in mijn doen en laten. Heerlijk, maar soms ook vermoeiend. Hoe zou het zijn om weer eens een schouder te hebben? Of een eigen stek? Tja, dat komt allemaal wel, maar wellicht nu nog even niet. Te veel om te doen en te ondernemen...that's me!

maandag 11 februari 2013

11 February 2013

Life is beautiful. Live in the moment, enjoy every day and be happy. 37 happy years. Thanks to all of my friends, colleagues but most of all my parents for making these years in Italy to remember..


zondag 10 februari 2013

Goodbye Angie

Dingen lopen soms raar. Ik dacht het seizoen af te maken met mijn kamergenote, vriendin en collega Angelica. Sinds vandaag is ze terug naar huis. Een blessure aan haar been heeft haar moeten doen afhaken. Dagen lang heeft ze op bed gelegen, maar dat mocht niet baten. De pijn in haar been ging niet weg. Ook vandaag liep ze nog op krukken...

Samen een kamer delen in een plaats waar je samen niet vandaan komt en daarbij keihard werken in hetzelfde hotel is erg intens. We deelden alles samen, zelfs onze privé-levens. Ik mis haar nu al. Een kamer voor mezelf hebben is opzich niet erg. Maar omdat het werk zo zwaar is, heb je soms een ruggesteuntje nodig. Vanochtend heeft ze mij een mooi cadeau gegeven met een lieve brief. Dat raakte me. Maar misschien is het ook de vermoeidheid. Zeker weten dat we elkaar weerzien. Waar en wanneer nog geen idee. Maar dat zit goed, onze vriendschap. Ik heb een hele goede vriendin erbij!

Omdat mijn collega nu is uitgevallen, doe ik voornamelijk bedieningswerk en nauwelijks secretaressewerk. Overdag help ik met tafels dekken voor diner en daarna doe ik samen met mijn andere collega de high tea voorbereiden. Dan naar huis, een beetje uitrusten en om 18.00 uur weer aan de slag tot laat. Tien minuten eten in de keuken hutje mutje, de bar beheren tot rond 19.30, ook al komen er niet veel mensen maar goed, en dan bedienen. Afruimen en glazen afwassen. Tafels weer dekken voor het ontbijt en dan....Heineken biertje!

Ik voel me helemaal niet fit. Als ik aan mijn marathon denk in oktober krijg ik een beetje de kriebels. Want ik loop nauwelijks. Ik kijk er naar uit weer lekker in mijn eigen kloffie te lopen, lekker te gaan trainen en het warme weer tegemoet gaan.
Helaas heb ik geen tijd hier te genieten van de bergen. Ik zou zo veel willen doen hier, want de omgeving is prachtig. Met sneeuwschoenen wandelen bijvoorbeeld of lekker skiën. In het begin dacht ik dat ik daar wel tijd voor zou hebben..NOT. Maar de schade haal ik wel in. Ik heb onlangs een mooi bergmens ontmoet die mij beloofd heeft mee te nemen voor een ski-alpinisme tocht in de bergen. Super!

vrijdag 1 februari 2013

Dirndl

Ik kan er niks aan doen, maar elke dag moet ik een dirndl aan. Dat went, maar soms heb ik gewoon zin in mijn eigen kleren rond te lopen. Maar hier in de bergen is dat gewoonweg not done. We zitten bijna in Oostenrijk, dus je hebt geen keuze. Nou heb ik een rode, een blauwe en een zwart-donkerrode Tiroleser jurk. Mijn bloesjes eronder zijn erg kort, maar dat hoort zo omdat het bloesje een beetje boezem moet geven. Nou is dat bij mij is erg moeilijk, maar goed. Allereerst de jurken zitten niet strak, integendeel, die zitten mij veel te ruim. Aan de onderkant slepen ze soms over de grond..ja, dat is heel grappig, maar ik ben niet lang en er is niks anders. Dus als ik loop, en zeker met trap op en af moet ik uitkijken dat ik niet val! En als ik dan ook nog een schort om heb dan voel ik me net Maria van de Sound of Music. Dan heb ik zin om die jurk zo beet te pakken en naar buiten te rennen en de liedjes te zingen die we elke dag horen op de Duitse Radio Paloma 100% Deutscher Schlager!

Vandaag is het 1 februari en twee maanden zitten erop. Het lijken wel zes maanden. Dat gevoel dat je zo lang van huis bent. Er is zoveel gebeurd in de twee maanden. Te veel om op te noemen. Maar een ding weet ik zeker, na het seizoen, na 31 maart ga ik een feestje bouwen! Vier maanden lang non stop werken, een kamer delen...om kort samen te vatten, vier maanden leven voor het hotel. Want er is niks anders...dus dat verdient zeker een lekker flesje Spumante!
Het hardlopen heb ik weer opgepakt, heerlijk, want ik ga ook de marathon van Venetie lopen! Dat geeft me energie, het hardlopen. Daarna voel ik me prima, het gevoel alsof ik de wereld aankan. En die positieve energie heb je nodig om het vol te kunnen houden hier in Vigo di Fassa. Voordat Marco kwam zag ik er vermoeid uit, ik had zelfs puisten in mijn gezicht! En dat heb ik normaliter nooit. Ik heb een gladde huid, ik eet altijd gezond en met mate. Dus daar kan het niet aan liggen. Wellicht was het alles bij elkaar, vermoeidheid, spanningen en anders eten. Voor mij is het allerbelangrijkste nu de twee maanden doorkomen. Ik ben wel moe, maar ok. Dat zijn we allemaal. Met mijn kamergenootje overigens is het nog altijd gezellig. We maken het samen ook leuk. Dat is mijn geluk, want fulltime een kamer delen en elkaar ook op het werk zien .. dan ontstaat er wel een hechte vriendschap. Dat is mooi. We vertellen elkaar veel, ook onze geheimen enzo. Ik weet veel van haar en zij van mij. En soms zeggen we, ik ga je missen als je er niet meer bent! Pff ik moet er niet aan denken als haar contract afloopt op 10 maart en dat ik nog drie weken moet zonder Angelica. Maar ok, dan zitten we al in maart en dan vliegt de tijd voorbij. Na het seizoen ga ik zeker wat vrienden opzoeken in Italië. En natuurlijk wil ik even naar Nederland komen, mijn ouders, zus, nichtjes en vrienden weer zien...cannot wait!