a rainy day in Tuscany

Vandaag is het gewoon "una giornata no". Allereerst heb ik late dienst, het regent, en ten derde is het in Sassetta een beetje uitgestorven. De winkels zijn niet meer open, 's avonds zijn de restaurantjes leeg en bij de locale barretjes zie je alleen maar de locals. Geen toerist meer te bekennen. Het einde van het seizoen is in zicht, maar het jachtseizoen is begonnen! September, oktober dat zijn de maanden van de jagers. Elke ochtend wordt op everzwijnen en reeën gejaagd. De jachthonden gaan helemaal door het dolle heen als er geschoten wordt. Ik eet graag everzwijn en ree. Ik ben de heiligste niet. Maar ik vind het toch zielig. Als ik na mijn werk naar huis rij, kom ik vaak een ree tegen op straat.. dat vind ik mooi. Maar soms denk ik dan, binnenkort ga ik weer eens lekker reeën-goulash eten bij Il Vecchio Frantoio in Castagneto Carducci.

Als het goed is moet ik nog twee of maximaal drie dagen werken in het hotel. Het lijkt heel onwaarschijnlijk, maar na 20 september kan ik weer gaan en staan waar ik wil. De maanden zijn voorbij gevlogen. Het was net een film...

De belangrijkste scenes waren in augustus tijdens het Bolgheri Melody festival. Nu is het allemaal weer back to basic. Saai zeg! Gewone mensen die op vakantie zijn. Ik wil in het hotel Noemi, Tony Renis, mensen van de RAI! Dan gebeurt er nog eens wat. Nu is de ontbijtzaal weer normaal ingedeeld, maar toen hadden we een prive hoekje in de zaal gecreëerd met op de tafels papieren dubbelgevouwen "riservato" A4-tjes. Heel primitief. En dan de scenes erom heen. Ik wilde nog een handtekening vragen of een foto maken voor mijn Facebook-pagina, maar helaas helaas, daar is niks van gekomen. Het viel me overigens nog mee dat er geen camera's of fans waren bij het hotel tijdens het festival..

Velen geloven dit vast niet allemaal, en ik weet zeker dat mijn ouders thuis in Maassluis dit niet zullen begrijpen of geloven. Tony wie? Noemi hoe? Mah... ja Bocelli kennen ze, die heb ik dan niet gezien. Maar het had zo gekund. Elke dag was een verrassing.

Aftellen nu. Morgenavond ga ik met een vriendin pizza eten, die heb ik de hele zomer niet gezien. Wat kan ik daar naar uitkijken. Misschien in de vrije dagen die ik nog heb ga ik een dagje naar Elba. Maar dat is nog te bekijken. Afhankelijk van het weer. Ik moet ook weer wat kilometertjes gaan lopen want over ruim een maand is het al zover. De marathon van Venetië. Als ik daaraan denk krijg ik al de kriebels, want ik weet wat mij te wachten staat. Na de 35 km.. afzien. De laatste 7 kilometer bruggetje op en bruggetje af rennen in het centrum van Venetië.

Maar eerst naar Nederland, Rotterdam, Amsterdam..! En de borrel op 13 oktober in Dordrecht die ik samen met Marco organiseer. Die wordt super leuk. Vieren dat ik een baan heb in Umbrië, in Perugia.