vrijdag 27 december 2013

Roma - Rotterdam - Amsterdam

Mijn vlucht naar Nederland op 23 december jl. is niet helemaal vlekkeloos gelopen, in die zin, met horten en stoten (letterlijk) is het vliegtuig van Transavia niet geland op Rotterdam, maar op Amsterdam Schiphol. De dag van vertrek verliep al hectisch. Op het vliegveld Roma Fiumicino was ik niet de enige... Nee, dat zeker niet. En omdat ik bij de incheck balie redelijk laat was, moest ik ook nog haasten om door de gate te komen. Gelukkig waren een aantal aardige Italianen die mij voor lieten. En uiteraard ook een aantal Nederlanders lieten mij door, maar dat ging niet van harte. "Ik heb nog maar een paar minuten", zei ik in het Italiaans, ik had haast. En ik had ook haast! Maar wat bleek nou, zaten die Hollanders bij mij potverdrie in het vliegtuig! Ouch! Geen goede beurt gemaakt Syl, dacht ik nog. Als blikken konden doden, dan was ik er nu niet meer geweest. Ze hadden het gelijk over de Italianen die altijd maar voorpiepen. Ik Italiaanse? Na al die jaren misschien dan toch wel! En ik deed natuurlijk net alsof ik op dat moment GEEN Nederlandse was. Ik sprak opeens alleen maar Italiaans.

De vlucht verliep prima, totdat we moesten landen op Rotterdam Airport. Ik wist al van de storm, en ik hield mijn mail al dagen van te voren extra in de gaten om te kijken of er vertragingen waren o.i.d. Maar nee dus. Alles was ok. Nou goed, de landing. Het lukte gewoon niet! Aiuto! Het vliegtuig ging van onder naar boven, en van links naar rechts. Mensen moesten overgeven, de zakjes vlogen om onze oren. De stewardessen bleven zitten en kwamen niet helpen. Overal zag je rode alarmknopjes branden. Maar niente, het kon gewoon niet. Zo erg waren de turbulenties. De vleugels zag je vanuit het raam op en neer gaan. Na twee landingspogingen, bloed zweet en tranen zijn we doorgevlogen naar Amsterdam! Het was al bijna middernacht. Ik dacht in het vliegtuig: "Het kan me niet meer schelen, ook al slaap ik op eigen kosten in een hotel in Amsterdam, landen is voor mij het allerbelangrijkste." Ik wilde niet meer vliegen. Ik vond dit helemaal niet leuk! Ik voelde me machteloos, opgesloten. Toen ging er ook nog even door mij heen: "ok, dus this is it!?" Want paniek in de toko was er. Ik bleef maar knijpen in mijn handen... "als dit maar goed komt." En mijn ouders dan? De afspraak bij de kapper, mijn biertje, de hond, mijn zus, nichtjes, vrienden, marathons?! Ik wil er nog wel wat lopen hoor! En mijn werk dan? Nee nee, dit gebeurt mij toch niet? Altijd bij de buren, maar niet bij mij... en het tegendeel bewijst maar weer.

Wat een stress. Als ik er nog aan denk, draait mijn maag. En weet je wat dan zo bizar is. Tijdens een vlucht doet iedereen z'n ding. De een leest, de ander slaapt, stelletjes zitten gezellig te doen. Nou ik niet. Wat ik dan wel doe tijdens een vlucht? Ok, ik lees ook en ik slaap af en toe. Maar als je dit meemaakt in een vliegtuig, dan ben je opeens een team. Dan is je ding doen niet meer belangrijk. En die Nederlandse bromknorren hoorde ik ook niet meer over voorpiepen... Ik heb ze zelfs mijn kotszakje gegeven! Zo ben ik dan weer wel. En ooh wat waren zij misselijk!

En nu, ja, nu lekker Hollands eten met familie en vrienden. Bitterballen, frikandellen, patat, rookworst, zuurkool, rode kool en ... last but not least oliebollen. Het is oliebollen en appelflappen tijd. Op naar de Heemraadsingel in Rotterdam!


zondag 15 december 2013

invernalissima

Het woord zegt het al "Invernalissima" ... winter, koud, en misschien zelfs sneeuw. Maar in Umbrië ligt momenteel geen sneeuw. Het kan erg koud zijn, en bij het meer is het vaak enorm mistig, maar vandaag was een perfecte dag om de halve marathon van Assisi te lopen, de Invernalissima!




Zoals de meesten weten heb ik me aangesloten bij de "gruppo sportivo" Filippide in Castiglione del Lago, Umbrië. Vanochtend zijn we vroeg vertrokken vanuit Tuoro sul Trasimeno, een klein dorpje aan het Trasimeense meer. Om 7.40 uur. Buongiorno tutti!

Nee, ik zou geen persoonlijk record lopen, dat wist ik al. Sinds de marathon van Venetië heb ik niet meer dan 13 km gelopen...kun je nagaan. Dus, ik verwachtte niet veel. Zonder mijn Garmin horloge ben ik gestart. En dat wil heel wat zeggen, want mijn Garmin is heel belangrijk voor mij bij het lopen..

Van Bastia Umbra liepen we naar Assisi en weer terug. Werkelijk prachtig! Wat een uitzicht. Geen idee hoe hard ik per km heb gelopen, en zelfs mijn finishtijd weet ik niet meer precies.. 1.46 of 1.47. Ja, 1 minuut. Maar toch.. nog even de uitslagen afwachten op de website. Dat dan weer wel natuurlijk.

Fausto, Roberto, Giovanni, Paolo, allemaal van Filippide zij hebben ook goed, en sommigen zelfs heel goed gelopen! De volgende halve marathon voor mij is wellicht die van Perugia-Assisi op 12 januari 2014. In ferbruari loop ik de San Valentino halve marathon in Terni. Daar wil ik een PR lopen. Onder de 1.40 uur.

En nu, nu is de tijd van Kerst aangebroken... nog een weekje en dan kom ik naar Nederland. Laat de spruitjes, rode kool, zuurkool en Grolsch bier maar lekker komen!




zondag 8 december 2013

Kerstmarkt in Assisi Umbria "Assicity"

In elk dorpje of stadje in Italië zijn weer de presepi (kerststallen). Om alvast een beetje in de sfeer te komen ben ik vanmiddag naar de sfeervolle Kerstmarkt in Assisi gegaan. Er stonden decoratieve stands met kerstproducten en kraampjes met lekkernijen. Je kon de kerstcadeautjes uitzoeken..

De cafeetjes en restaurants in het historisch centrum van Assisi waren sfeervol ingericht.

Kerstmarkt in Assisi

La magia del Natale di Assisi
Kerststal in Assisi
Ook bierbrouwerij Bsb Birrificio San Biagio was een van de deelnemers. Zij presenteerden hun "kerst" bieren en winterbieren. Giovanni van de brouwerij San Biagio brouwt de lekkerste ambachtelijke bier van Umbrië. Hij heeft een lange baard, geen lange haren! Hij heeft iets weg van een monnik. Maar dat is hij verre van. Een brouwer die zich inzet met hart en ziel. Mooi!

Bsb Birrificio San Biagio bij de kerstmarkt
ambachtelijk gebrouwen bier

Giovanni de bierbrouwer tijdens een proeverij

zondag 1 december 2013

prima donna

Vandaag heb ik deelgenomen aan een hardloopwedstrijd van 11 km in Sinalunga. Een klein dorpje in de provincie Siena, Toscane. Daar moet ik trouwens nog steeds aan wennen. Dat je vanuit Umbrië zo in Toscane zit. Je ziet verkeersaanduidingen naar Perugia, Montepulciano, Siena, Roma..dat is wat anders dan Vlaardingen of Schiedam. Niet dat dat minder is, maar toch vind ik dat best een luxe.

Sinds kort train ik met de groep Filippide. Een kleine atletiekvereniging in Castiglione del Lago, Umbrië. Vanochtend ben ik vroeg opgestaan want ik werd opgehaald door Angelo om 8.00 uur 's ochtends bij DE camping van Castiglione del Lago. Omdat ik in oktober de marathon van Venetië heb gelopen heb ik in de maand november heel weinig getraind. Maar sinds de laatste 1,5 week heb ik het weer een beetje opgepakt. Ik voel me nog niet helemaal fit, maar toch. 11 km is te doen. Ik had doorgegeven aan Giovanni, teamlid van Filippide, dat ik de 11 km wilde lopen. Hij ging ons alvast inschrijven.

Het parcours van de wedstrijd was prachtig. We liepen alleen maar op het platteland, dus niet op geasfalteerde wegen, wat nogal zwaar is. We liepen door de blubber. Ik liep gemiddeld 5/km en dat was niet slecht. Na een aantal km kreeg ik zelfs te horen: "sei la prima donna". Je bent de eerste vrouw! Ik dacht oh oh, niet te veel nadenken, gewoon door blijven lopen, en genieten. En bij de finish...Yes! Ik heb lekker gelopen. En misschien toch een beetje gewonnen....

Na afloop van de wedstrijd konden we thee, maar ook wijn! pakken met brood en "coppa" varkensvlees, panettone en pandoro. De wedstrijd was "non competitiva", dus er waren geen prijzen. Ik zag me eerst weer naar huis gaan met kaas, worsten, en olijfolie. Dit keer dus niet. En daar gaat het natuurlijk niet om. Maar dat is typisch Italiaans bij "kleine" hardloopwedstrijden. In plaats van een zaklampje of een vaantje bij de finish krijg je eten mee naar huis! En niet zo'n beetje ook.

Gisteren heb ik mijn contract getekend voor een appartement in het historisch centrum van Castiglione del Lago. Een plaatsje aan het Trasimeense meer. Een bilocale (tweepersoonsappartement) met keuken, slaapkamer, badkamer en een enorm terras. Daar zie ik me al helemaal zitten van de zomer met een goed glas wijn. Life is good in Umbria!

mijn favoriete barretje in Passignano